“คอนเฟิร์มค่ะ พร้อมโอน” มะลิ … แม่ค้าขายอาหารตามสั่งกดพิมพ์ข้อความคอนเฟิร์มสร้อยข้อมือที่มีล็อกเก็ตไอ้ใข่อย่างเอาเป็นเอาตายมาสองชั่วโมงแล้ว ทำยังไงก็ไม่ทันสักที มิน่าล่ะพักนี้ถึงขายของไม่ดี คิดในใจอย่างเหนื่อยหน่าย ... ป้าข้าวที่สั่งไว้ได้ยังครับ เสียงชัยลูกค้าหนุ่มทวงถาม มะลิจึงละสายตาจากจอมือถือมาผัดข้าวให้ด้วยอาการกระฟัดกระเฟียด เอ้า! ได้แล้ว หกสิบบาท กระชากเสียงด้วยอารมณ์หงุดหงิด ... อะไรกันป้าข้าวผัดหมูธรรมดานี่นะหกสิบ ชัยถามกลับอย่างไม่สบอารมณ์เช่นกัน จากความคิดที่ว่าคงได้กินเร็วกว่าร้านตรงข้ามที่คนต่อคิวกันแน่น เริ่มเซ็ง สายตากวาดมองไปรอบ ๆ ตามพื้นร้านมีเศษขยะอยู่เต็มไปหมด ผัวป้าก็นอนเอกเขนกเชียร์มวยจากทีวีเสียงดังอื้ออึง ขณะกำลังตัดสินใจว่าจะเอายังไงดี ป้าก็ถามมาว่า ตกลงจะแดกไหม ไม่แดกกูจะเทให้หมามันแดก ชัยไม่ตอบเขาเดินข้ามฝั่งไปร้านตรงข้ามยอมต่อคิวดีกว่า ร้านนั้นแม่ค้าพูดเพราะ ร้านสะอาด มีน้ำดื่มบริการฟรี ไม่น่าเลยกู ชัยคิดอย่างเซ็ง ๆ … ขณะที่ป้ามะลิรีบไปกดคอนเฟิร์มสร้อยไอ้ไข่ต่อ พร้อมกับบ่นกับตัวเองเบา ๆ ร้านเงียบแบบนี้ เพราะจองไอ้ไข่ไม่ได้สักที (ที่ชั้นด้านหลังเก้าอี้ที่ป้านั่งมี นางกวัก แมวกวัก ไซดักเงิน ดักทอง โหลตัว กระดิ่งเงินกระดิ่งทอง กุมารทอง น้ำเต้าเงินน้ำเต้าทอง ฯลฯ วางเรียงกันแน่นขนัดเต็มไปทั้งชั้น)