"มาแต่ตัวก็ไปแต่ตัว อย่าให้รู้ว่าเธอขโมยของของที่นี่ไปด้วย" พิชญาดากัดริมฝีปากล่างจนห้อช้ำ ใบหน้าสวยบวมเป่งขึ้นรอยแดงทั้งสองข้าง หยาดเลือดคลั่งละลายไหลเป็นทางที่มุมปากของหญิงสาว ทั้งหมดนี้ไม่ทำให้ร่างกายของเธอเจ็บปวดไปมากกว่าคำพูดดูถูกดูแคลนของดีแลนแม้แต่น้อย จากที่คิดว่าจะออกไปตั้งหลักสักพักแล้วรอให้เขาใจเย็นลงมากกว่านี้สักหน่อย แต่ตอนนี้พิชญาดาตัดสินใจแล้วว่า ต่อให้เขาจะกลับมาง้อขอคืนดีอย่างไรเธอก็จะไม่ยอมให้อภัยอีกต่อไปแล้ว ความรักและความดีทั้งหมดที่ดีแลนเคยทำมา เธอจะถือเสียว่าเสมอกันกับเหตุการณ์ขับไล่ไสส่งกันในวันนี้.... //////// //////// //////// //////// //////// "เอ่อ นายครับ ว่าแต่เฝือกอ่อนของนายนี่ จะทำยังไงต่อไปดีครับ?" สารถีที่ชื่อว่าเซนเอ่ยถามมาเฟียหนุ่มด้วยความสงสัย เซนไม่คิดว่าดีแลนจะสามารถเดินทางไกลไปด้วยสภาพแบบนี้แน่ ทำไมเขาจะไม่รู้เล่าว่าเฝือกอ่อนกับผ้าพันแผลนั้นมีความเป็นมาอย่างไร ก็ในเมื่อเซนนี่แหล่ะที่เป็นคนทำให้มันอยู่ในสภาพนี้! "แกะออกสิวะ นายจะให้ฉันนั่งเครื่องไปทั้งที่ยังใส่เฝือกอย่างนี้เนี่ยเหรอ? เร็วสิ เดี๋ยวก็ไม่ทันเครื่องออกกันพอดี" "ครับๆ นาย แกะออกเดี๋ยวนี้แหล่ะครับ" "อืม นี่ฉันอุตส่าห์ลงทุนทำถึงขนาดนี้แล้ว ญ่าหยายังไม่ยอมใจอ่อนอีกเหรอวะ ผู้หญิงอะไรใจแข็งชะมัดยาด" บทสนทนาของสองหนุ่มเจ้านายกับลูกน้องดังจนใครหลายคนในบริเวณนั้นได้ยินอย่างถนัด และใครหลายคนที่ได้ยิน ก็มีสี่ชีวิตที่เพิ่งตัดสินใจสละเครื่องบินไปโครเอเชียรวมอยู่ด้วย "พี่ดีแลน!" เสียงใสคุ้นหูของใครบางคนเรียกชื่อชายหนุ่มผู้บาดเจ็บไม่ไกลจากที่ตรงนั้น มาเฟียหนุ่มหันไปตามเสียงเรียกใส ซึ่งความรู้สึกเดียวในตอนนี้ของดีแลนไม่ใช่แค่ดีใจ แต่มันมีความหมายอย่างอื่นที่มากกว่านั้นด้วย....... "ฉิบหาย!!!!!!!!!"