“ขอโทษนะคะ ดิฉันว่าคุณคงจะเคาะห้องผิดแล้วล่ะค่ะ” รวีมาศพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่ผิดหรอก...ถ้าที่นี่คือห้อง 21035” ธันวาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ก็ทรงไปด้วยอำนาจ “แต่ฉันมั่นใจว่าฉันไม่มีธุระอะไรกับคุณ” รวีมาศพูดด้วยเสียงกระด้าง สายตาจับจ้องชายหนุ่มด้วยแววตาบึ้งตึงแกมท้าทาย “เท่าไหร่ ?” ธันวาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “อะไรเท่าไหร่” รวีมาศย้อนถามเพราะเธอยังไม่เข้าใจในคำถามของผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ว่าเขาต้องการจะถามอะไรเธอ ส่วนมือเรียวบางก็พยายามแกะมือของชายหนุ่มออกจากปลายคางของเธอ “ผมถามว่าเท่าไหร่” ธันวาถามซ้ำอีกครั้ง “นี่คุณ....ฉันไม่เข้าใจ เท่าไหร่บ้าบออะไรของคุณ ถามอยู่ได้ว่าเท่าไหร่ แล้วไอ้เท่าไหร่ของคุณเนี่ยมันคืออะไร” รวีมาศกำลังรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง “หึ...ไม่ต้องมาทำไร้เดียงสาเพื่อโก่งค่าตัวหรอกคุณ ผมรู้นะว่าคุณทำอาชีพอะไร คืนนี้ผมจะขอซื้อคุณเอง คุณจะคิดค่าตัวเท่าไหร่ก็บอกมาแล้วกัน ผมไม่เกี่ยงหรอก.....ผมมีเงินจ่าย” “นี่คุณ ฉันไม่” “ไม่ต้องมาทำไร้เดียงสาเพื่อโก่งค่าตัวหรอกคุณ ไป....ไปที่ห้องผมดีกว่า”