หวนคืนรักเก่า (ภาธิบดิ์+ชัญษร) “สรมาคุยเรื่องลูกค่ะ” หญิงสาวตัดสินใจพูดในเรื่องที่ทำให้เธอต้องมาที่นี่ออกไป จะเยื้อไว้คงไม่มีประโยชน์ ดูจากแววตาเขาคงหมดรักเธอแล้วสินะ นอกจากหมดรักแล้วความรู้สึกดีๆก็คงไม่เหลือให้กันคงมีแต่ความเกลียดชังที่เหลือให้กัน “…” ชายหนุ่มเงียบรอฟังเธอพูด พรางมองเธอไปด้วย เธอยังคงไม่เปลี่ยนไป ยังดูอ่อนโยนและใสซื่อแต่มันก็แค่ภายนอกเท่านั้น “สรอยากเอาลูกมาเลี้ยงเองค่ะ สรจะทำงานเลี้ยงเด็กๆเองค่ะ” “เหอะ…คุณหนูอย่างเธอทำอะไรเป็นบ้างล่ะ อย่าลืมสิว่าเธอไม่เคยทำงานหาเงินเองมาก่อน เรียนจบก็แต่งงานใช้เงินผัว พอทิ้งฉันไปก็ไปใช้เงินพ่อ ใบปริญญาเธอมันใช้หาเงินให้เธอไม่ได้หรอกนะ” “สรไม่จำเป็นต้องใช้ใบปริญญาค่ะ สรทำงานอย่างอื่นได้ค่ะ” “งานอะไรล่ะ?” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับลากสายตาไปบนตัวเธออย่างดูถูก “พี่ภาคย์อย่ามองสรแบบนั้นนะคะ” “…” ชายหนุ่มยังคงเงียบแล้วจ้องมองเธอไม่วางตาจนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบตาเอง “สรจะเอาลูกไปเลี้ยงเองค่ะ พี่ภาคย์คืนลูกมาให้สรได้แล้วค่ะ” “กลับบ้านเธอไป ฉันไม่ยอมปล่อยให้ลูกฉันไปตกนรกกับเธอหรอก” “แต่สรทำได้จริงๆนะคะ สรจะหาเงินเลี้ยงลูกเองนะคะ แล้วถ้าพี่ภาคย์อยากเจอลูก สรจะไม่กีดกันนะคะ” “ไม่กีดกันเหรอ แล้วสองปีที่ผ่านมามันคืออะไร ฉันจะเข้าไปเยี่ยมลูกตัวเองยังไม่ได้เลยแถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีลูกอีกคน จิตใจเธอทำด้วยอะไร เธอไม่คิดจะบอกให้ฉันรู้หน่อยเหรอว่าฉันมีลูกอีกคน” “ตอนนั้นเราเลิกกันแล้ว” “ฉันไม่ได้เลิก เธอต่างหากที่ทิ้งฉันไป” “แต่พี่ทำร้ายสร สรทนไม่ได้” “ทนไม่ได้ได้ยังไง เธอก็อยู่กับฉันมาตั้งหลายปี ตั้งแต่ตอนที่เธอยังเรียนอยู่ด้วยซ้ำ” “ก็เพราะสรไม่อยากให้ลูกต้องโตมาแล้วเห็นพ่อทำร้ายแม่ตัวเองยังไงล่ะคะ สรห่วงลูก”