“นี่ขวัญจะท้าทายพี่มากเกินไปหรือเปล่า รู้ตัวไหมว่ากำลังเล่นกับอะไร?” นัยน์ตาดุดันนั้นยังไม่เลิกขู่เข็ญ คุกคามเธอ หากแต่ของขวัญที่ตอนนี้กำลังใจเธอเรียกมาได้คืนเกือบครบแล้ว แถมเจ้าตัวยังตั้งใจจะไม่ถอยเลยสักก้าว ริมฝีปากอิ่มจึงโต้ตอบเขาทันควัน “ขวัญไม่ได้ท้าทายนะคะ แต่ขวัญเอาจริงต่างหาก เรื่องที่ขวัญเอ่อ...” ใบหน้าหวานละมุนแดงเรื่อ ก่อนจะจ้องตาเขาไม่ยอมหลบ “ขวัญพูดกับพี่ภูวันนั้น ขวัญก็พูดเรื่องจริง เรื่องที่ขวัญจริงใจกับพี่ภู พี่ภูอย่าเอาเรื่องของภรรยาเก่าพี่ภูมาเที่ยวตัดสินหัวใจของคนอื่นหน่อยเลยค่ะ” “อ้อ...” นัยน์ตาคบกริบหรี่ลง เขามองกวาดไปทั่วใบหน้าหวานแอร่ม นี่เธอยังจะมาก่อกวนเขาไม่เลิกใช่ไหม คงจะต้องสั่งสอนกันให้เข็ดหลาบ รอบก่อนเธอก็ยังไม่หลาบจำ แล้วจะรู้ว่าแหย่หมีจำศีลอย่างภูตะวันเข้าแล้ว จะได้รับผลตอบแทนอย่างไร! “พี่จำได้แม่นเลย ขวัญบอกว่ารักพี่” น้ำเสียงห้าวดุ เปลี่ยนเป็นทุ้มแผ่ว แถมเจือหวาน นัยน์ตาคมกริบดุดันเปลี่ยนประกายไปเป็นระยับยามมองใบหน้าหวานใสนั่น ของขวัญถึงกับกระพริบตาปริบๆ กับอาการเปลี่ยนแปลงของคนตรงหน้า นัยน์ตาคมของเขา หลุบลงมองริมฝีปากอิ่มเรื่อ สีชมพูจัดที่เผลอเผยอค้างของเจ้าของ ที่กำลังสับสนมึนงงในอารมณ์อย่างหนัก ก่อนที่ใบหน้าคมสันจะก้มลงมาใกล้ มือที่เคยจับต้นแขนนุ่มบีบแน่น คลายลง มือหนึ่งเลื่อนลงไล้ช้าๆ ก่อนที่ร่างบางเล็กจะทันรู้ตัว มันก็รัดเธอเข้าไปหาเขา พร้อมกับมืออีกข้างที่จับปลายคางมน บีบเบาๆ เหมือนจะบังคับไม่ให้เธอเบนหลบไปได้ “ถ้าอย่างนั้น พี่ก็จะตอบแทนความรักให้ขวัญ ด้วยสิ่งที่ขวัญคงจะอยากได้” เสียงนั้นกระซิบแนบริมฝีปากอิ่ม ของขวัญที่ขยับจะอ้าปากค้านเขา ถึงกับตัวชาวาบ เมื่อริมฝีปากได้รูปกดกระชับลงมา แผ่วนุ่ม เบาละมุน ไม่มีอาการบังคับเหมือนจุมพิตแรกที่เธอถูกปล้นเอาไปจากเขา “เปิดปากให้พี่หน่อยสิขวัญ พี่จะได้จูบขวัญได้ถนัด นะครับ”