“ผมก็ไม่ได้อยากบังคับข่มขืนอะไรคุณหรอกนะ อย่าได้หลงตัวเองไปหน่อยเลย ผมไม่ได้ขาดแคลนขนาดนั้น” ภาคินบอกเสียงเข้ม “อ้อ แล้วก็อย่าหวังนะว่าจะหนีพ้น ก่อกรรมแล้วก็รับมันไว้เถอะ” เขาบอกก่อนจะสวมเสื้อคลุมแล้วเดินออกไปข้างนอกไปตามด้วยเสียงปิดประตูดังโครม เพียงแค่พ้นหน้าเขาเท่านั้นน้ำตาของอมาวดีก็ไหลมาเป็นสาย เธอขบริมฝีปากแน่นอย่างเจ็บช้ำ นี่แหล่ะคือธาตุแท้ของภาคิน ที่เขาเคยทำดีกับเธอมาช่วงหนึ่งมันก็แค่แสดงละครเท่านั้น แล้วเขาก็เปิดเผยตัวจริงออกมาให้เธอได้เห็นเพื่อให้เธอเจ็บช้ำแก้แค้นที่เธอทำลายเขา... สิ่งที่เขาทำมันได้ผลดีเกินคาดเสียด้วยสิ เธอเจ็บจนใจจะขาดเลยทีเดียว แต่ไม่มีวันที่เธอจะแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็น ไม่มีวัน... มือบางๆ นั้นป้ายน้ำตาแห่งความเจ็บปวดทิ้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วควานหาเสื้อคลุมมาใส่แล้วเข้าอาบน้ำ... ในสมองของเธอตอนนี้ท่องได้คำเดียวว่าเธอจะไม่ยอมอยู่กับเขาอีก ไม่ว่าใครจะบอกอย่างไร ใครจะว่าอย่างไร หรือใครจะไม่ยอม อมาวดีจะไม่สนอีกต่อไป เธอจะไม่อยู่ให้หัวใจเจ็บช้ำมากกว่านี้อีกต่อไปแล้ว...