“หนึ่งล้านคงตัดสินใจลำบาก งั้นผมให้คุณห้าล้าน สัญญาหนึ่งปี ในหน้าที่ภรรยาของผมไม่ขาดตกบกพร่อง โดยเฉพาะหน้าที่บนเตียง” เสียงเข้มกระแทกหนักๆ ในตอนท้าย ซึ่งมาพร้อมกับการสำรวจรูปร่างเพรียวบางอย่างเหยียดหยัน “หมายความว่าฉันต้องเป็นเมียคุณจริงๆ หรือคะ” หญิงสาวถามย้ำอย่างตระหนก เธอได้ยินไม่ผิดใช่ไหม ถ้าเป็นแบบนั้นก็ต้องเสียสาวให้เขาน่ะสิ นี่เธอต้องขายตัวงั้นหรือ “เวลาหนึ่งปีคิดว่าคุณควรจะอยู่ในฐานะอะไร และผมไม่ใช่พระเอกในละคร ถึงจะเสียเงินห้าล้าน ให้คุณมานอนเล่นเสวยสุขฟรีๆ ในบ้านของผม” ไบรอันตอบตรงๆ เขาไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องทำตัวเป็นสุภาพบุรุษกับพวกผู้หญิงหน้าเงิน “ฉันก็คงไม่ต่างกับ...เมียเช่า” คำสุดท้ายรำพึงกับตัวเองเสียงเบาราวกระซิบ ถ้าไบรอันไม่ถูกคนรักทิ้งไปในวันวิวาห์ และถ้าไม่ต้องรักษาหน้าเพื่อลบคำสบประมาทของบิดา คงไม่ต้องจ้างประชาสัมพันธ์ของตัวเองมาเป็นเจ้าสาว เขาไม่ใช่นักบุญเสียด้วยสิ ความโกรธแค้นที่มีต่อคนรัก จึงกลายเป็นทัณฑ์สวาทมาลงกับภรรยารับจ้าง จ่ายค่าเช่าเรือนร่างน่าสัมผัสไปไม่ใช่น้อย จะตักตวงเท่าไหร่ก็ไม่หนำใจ เวลาหนึ่งปีคงไม่พอเสียแล้ว รุ้งรวีต้องรับโทษทัณฑ์รัญจวนที่ตนไม่ได้ก่อ เขาเช่าแค่ร่างกาย แต่เธอกลับแถมหัวใจให้เป็นโปรโมชั่นพิเศษ ทว่ากลับถูกตอบแทนมาด้วยความเจ็บปวด นี่คงเป็นบทลงโทษผู้หญิงหน้าเงินอย่างเธอสินะ