“ขอทรงโปรดเห็นแก่ความภักดีที่หม่อมฉันมีต่อพระองค์ด้วยเถิดเพคะ หม่อมฉันถูกใส่ไคร้หาได้ขโมยปิ่นมังกรของพระสนมเอกเอินหวาเฟยนี้ไม่” หญิงสาวร่างเล็กเอ่ยทูลด้วยเสียงสั่นพร่าด้วยเกรงความผิด หากแต่เพลานี้จักมีเพียงสิ่งเดียวที่นางยึดมั่น..มั่นในใจรัก “บังอาจนัก...นางต่ำศักดิ์...เจ้าหาญกล้าเช่นไรถึงมาเทียมรัศมีข้า” พระอัครมเหสีทรงกริ้วหนักมากกว่าเดิม ยิ่งเห็นสายตาแช่มชื่นที่นางดีใจที่ได้พบพระสวามีสามแคว้นของพระนาง ิสายตาคู่เว้าวอนที่ชิงชังนั้นทอดอ่อนหวานจนองค์สวามีของพระนางต้องเบือนพระพักตร์ไปอีกทาง ‘มันช่างน่านัก’ “คุณท้าวมาตูม...ไปเอาปิ่นมาศฟ้ามาบัดเดี๋ยวนี้...ข้าจักอบรมบ่มกมลนิสัยนางเสีย เดี๋ยวนางฟ้อนผู้นี้จักถูกครหาจากชาวบ้านชาวช่องได้”