“ได้ยินข่าวว่าเพชรกล้า ไปอยู่เมืองนอก แต่ไม่รู้ประเทศอะไรเหมือนกันพิซซี่ แล้วก็เห็นว่าอีกไม่นานจะกลับมาเมืองไทย” ธันวายิ้มแล้วตอบพิซซี่ด้วยใบหน้าที่อมยิ้ม ทั้งสองคนยืนคุยกันถึงอดีตที่เคยผ่านมาในสมัยที่ทั้งคู่ยังคงเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัย งานเลี้ยงในวันนี้ไม่มีกำหนดเวลาในการรับน้องแต่อย่างใด เพราะทางมหาวิทยาลัยได้จัดให้นักศึกษาปีที่ 1 ต้องพักอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยเท่านั้น เสียงดนตรีบรรเลงสลับกับการทำกิจกรรมสร้างความสัมพันธ์ยังคงดังแว่วอยู่ในโสตประสาทของพิซซี่อยู่ตลอดเวลา . เธอหวลคิดไปถึงครั้งอดีตแห่งความหวานชื่นของเธอและเพชรกล้าที่เคยเป็นคู่รักกัน “ที่รัก เพชรกล้า พิซซี่รักเพชรกล้ามากนะ และปรารถนาที่จะอยู่ร่วมกันกับเพชรกล้าไปจนตราบสิ้นลมหายใจ” “เพชรกล้าก็รักพิซซี่ครับ” ทั้งสองคนพร่ำพรอดพรรณาถึงความรักที่มีต่อกันบนเตียงนอนนุ่มในคอนโดหรูของพิซซี่ที่ในตอนนั้นเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 4 และใกล้จบการศึกษาเต็มทีแล้ว ฐานะทางบ้านของทั้งพิซซี่และเพชรกล้าค่อนข้างดี เพราะมีธุรกิจสืบต่อมาจากต้นตระกูลที่ทำโรงแรม และบริษัทก่อสร้าง ทั้งคู่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยในปีที่ 1 ที่ต้องพักอยู่ในหอพักชายภายในรั้วมหาวิทยาลัย . พิซซี่นึกไปถึงเรื่องราวเก่าก่อนเมื่อตอนอยู่ชั้นปีที่ 1 ในหอพักเดียวกัน “โอ๊ะ...อุ๊บ” ในค่ำคืนหนึ่งในขณะที่ทุกคนในหอพักนอนหลับกันหมดแล้ว พิซซี่เดินมาเข้าห้องน้ำและได้เจอกับเพชรกล้าที่กำลังอาบน้ำเสร็จพอดี และเดินชนกันเข้าอย่างจังจนพิซซี่ล้มลงไปนอนทับกายกำยำของเพชรกล้าเข้าอย่างจัง “ว้าย...” พิซซี่ร้องเสียงหลงเมื่อผ้าขนหนูที่เพชรกล้าห่อหุ้มกายชายด้านล่างหลุดออกและ…