การที่ทำให้เราเจอใครสักคนนอกจากจะเป็นเรื่องของพรหมลิขิตแล้ว ยังมีเรื่องของระยะเวลาเข้ามาเกี่ยวข้อง การที่คุณเจอเขาที่ชอบในวันนี้มันไม่ได้หมายถึงความรักตลอดไป เพราะถ้าไม่ถึงเวลาของมันทุกๆ อย่างจะผลักให้เราห่างกันอยู่ดี แต่เมื่อไหร่ที่เวลามาถึงต่อให้คุณอยู่ห่างกันไกลแสนไกล ทุกๆ อย่างจะผลักให้คุณเข้ามาใกล้กันเสมอ โลกสองใบของคนสองคนที่ไม่น่าจะมาบรรจบกันได้ ปลายฟ้า นักเขียนนิยายอิสระผู้ที่หัวอ่อนแต่ใจแข็ง ไมค์ หมอหนุ่มศัลยแพทย์อันดับหนึ่งของแมนฮัตตัน “เดี๋ยว” ไมค์เองก็เพิ่งรู้สึกว่าหาเสียงตัวเองเจอก็ตอนเธอกำลังออกไปจากห้องน้ำ “เดี๋ยว ผมบอกให้คุณหยุดก่อน” ไมค์ไม่รอช้าด้วยช่วงขาที่ยาวกว่าเขารีบก้าวยาวๆ ออกมาและคว้าแขนปลายฟ้าไว้ได้ทัน เพราะถ้าเธอออกจากห้องนี้ไปได้นั่นหมายความว่าเขาหมดโอกาสที่จะพูดกับเธอให้รู้เรื่องแน่นอน “ปล่อย” ปลายฟ้าพูดและหันไปมองหน้าไมค์นิ่ง แต่ไมค์ยังคงจับมือปลายฟ้าไว้เช่นเดิม “ฉันบอกให้ปล่อย คุณหูหนวกหรือไง” ปลายฟ้าสลัดมือไมค์อย่างแรงด้วยความโมโหจนมือเล็กหลุดออกจากมือหนาได้ “เดี๋ยว ผมว่าเราคงต้องคุยกันก่อน จนกว่าจะรู้เรื่อง” ไมค์รีบพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป แม้เขาเองยังนึกเรื่องที่จะพูดกับเธอไม่ออก “ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ เรื่องมันจบไปตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว เราก็ไม่ควรจะมาเจอกันอีก” ปลายฟ้ารีบเอ่ยออกไป เพราะเธอจำวันก่อนที่เธอจะมาที่นี่ได้เพียงหนึ่งวัน โซเชียลเจ้ากรรมดันโผล่รูปไมค์กับโมนี่มาให้เห็นเหมือนไปออกงานอะไรกันสักอย่าง ปลายฟ้ารีบปิดรูปนั้นแทบไม่ทัน และเธอก็ไม่ได้เตรียมใจให้พร้อมที่จะมาพบกับเขาในวันนี้ ดังนั้นไม่ว่าด้วยอะไรก็ตาม เธอไม่สามารถอยู่กับเขาได้นานกว่านี้อีกแล้ว ไม่งั้นน้ำตาเธอมันพาลที่ไหลออกมาซะดื้อๆ ‘นี่เธอเป็นบ้าอะไรกันปลายฟ้า เธอมันบ้า เธอมันโง่ เธอมันงี่เง่า เธอต้องลืมเขาไปได้แล้วสิ ปลายฟ้าตื่นสักที!’ เมื่ออดีตที่เจ็บช้ำหวนมาอีกครั้ง และความรักก็ไม่ได้มีแค่คนสองคน พวกเขาจะสามารถฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ และ ลิขิตรัก ของตัวเองได้หรือไม่