อติพิชญ์ออกจากห้องประชุม เหลือเพียงหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังยืนเผชิญหน้ากับเขาเพียงลำพัง เมื่อมีโอกาสได้อยู่กันตามลำพังแล้วมีหรือธานต์เมธาจะปล่อยให้โอกาสนี้หายไปศึกแรกพบก็เริ่มขึ้นทันที “เหอะ! ฉันไม่นึกเลยนะว่าหลังจากเธอหายไปจากบ้านฉันเธอจะหาที่เกาะที่อื่นได้อีก แต่ฉันว่าเธอควรจะหาที่ไกลๆ หน่อยนะเป็นปลิงหรือยังไง ถึงได้วนเวียนไม่ไปไหนไกลจากฉันสักที!” “คุณหลงตัวเองมากไปหรือเปล่าคะคุณธานต์เมธา ฉันไม่ได้คิดจะมาวนเวียนใกล้ๆ คุณเลยสักนิด ผู้ชายอย่างคุณตอนนี้ ฉันหาได้เป็นโหลๆ อย่าสำคัญตัวเองผิดไปนักเลยเพราะคนอย่างคุณแม้แต่ชายตาแลฉันยังไม่อยากทำเลย!”หญิงสาวย้อน “นี่เธอ!”ธานต์เมธาตะโกนลั่นด้วยความโกรธ “ทำไมคะ”พิมพ์วลัญช์จ้องลึกลงไปในดวงตาของเขา“คุณอย่าคิดนะว่าคนอย่างฉันจะยอมคุณตลอดไป คุณบีบคั้นฉันมากเกินไปและตอนนี้ฉันมีทุกๆ อย่างเหมือนๆ คุณ สมบัติของคุณ หึ! ฉันไม่เคยอย่างได้สักแดงเชิญคุณนอนบนกองเงินกองทองที่คุณหวงนักหวงหนาเถอะ!”หญิงสาวพูดจบหันหลังขวับจงใจเดินหนีเขา แต่ช้าไปเมื่อชายหนุ่มกระชากท่อนแขนของหญิงสาวเต็มแรงรั้งเอวบางมาแนบชิด ใบหน้าของหญิงสาวห่างกับเขาเพียงแค่คืบ พิมพ์วลัญช์พยายามจะหันหนี แต่เมื่อคิดได้ว่าหล่อนไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมจะต้องหนีเขาด้วยหญิงสาวจึงหันไปเผชิญหน้าเขา “เธอคิดหรือว่าเธอจะชนะฉันได้ตลอดศศิรญา! ไม่ใช่สิเดี๋ยวนี้ต้องเรียกว่าพิมพ์วลัญช์แล้วสินะ จะบอกอะไรไว้นะคนอย่างฉัน ถ้าต้องการจะทำอะไรแล้วมันต้องทำให้สำเร็จ เมื่อฉันตั้งใจจะไล่เธอไปฉันยังทำสำเร็จเลย คราวนี้ฉันจะทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานที่สุด และฉันคิดว่าฉันมีวิธีที่จะทำให้เธอเจ็บปวดทรมานเสียด้วยพิมพ์วลัญช์!”เขาบอกพลางยิ้มเยาะออกมา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันกรามถูกขบเป็นสันนูน ใบหน้าที่เคยยิ้มเยาะตอนนี้บึ้งตึงพิมพ์วลัญช์ยังคงเชิดหน้ามองเขาอย่างไม่แยแส ธานต์เมธายิ่งเห็นหล่อนทำเช่นนั้นอารมณ์ของเขายิ่งครุกรุ่นมากกว่าเดิม หมดความอดทนกับผู้หญิงที่เคยยอมให้เขากระทำย่ำยีได้ทุกอย่าง แต่บัดนี้กล้ามาท้าทายเขาลอยนวลไปได้ มือหนากระชากร่างบางดันจนติดผนังห้องทำงานใบหน้าของเขาและหญิงสาวห่างกันแค่คืบลมหายใจที่บ่งบอกถึงอารมณ์ของทั้งสองฝ่ายกำลังเป่ารดใบหน้ากันและกัน ธานต์เมธาใช่แขนทั้งสองข้างของเขาดันไว้ที่ฝาผนังโดยที่มีร่างของหญิงสาวอยู่ภายในวงแขนทั้งสองข้าง “อยากลองดีกับฉันนักใช่ไหม งั้นเรามาแสดงบทรักที่เธอโชกโชนมาจากเมืองนอกกันที่นี่ดีกว่า ฉันคิดว่าเธอคงจะไม่ปฏิเสธฉันหรอกนะ อย่างเธอ…”ธานต์เมธากล่าวพร้อมก้มมองสำรวจร่างบาง“ไม่ว่าที่ไหนก็คงได้ใช่ไหม!” พิมพ์วลัญช์แทบสะอึกกับคำพูดของเขาแต่หญิงสาวยังคงตั้งสติไว้ แทนที่หล่อนจะโวยวายหรือผลักไสเขาเหมือนดังที่เคยทำเมื่อก่อนหญิงสาวกลับยิ้มยั่ว “ก็ได้นี่คะฉันชอบอยู่แล้ว ตอนอยู่เมืองนอกแม้แต่ระเบียงฉันยังเคยมาแล้วเลย!”