“ใช่แล้วครับ ความหึงเกิดขึ้นควบคู่กับความรักเสมอ แต่ไม่เคยตายไปกับความรัก ฟ่างรู้ไหมว่าทำไม ก็เพราะว่าความหึงไม่จีรังเป็นแค่ลมร้อนที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป แต่ความรักจีรังยั่งยืนจะอยู่กับเราไปตลอดกาลตราบนานเท่านาน ถ้าเราพยายามรักษามันไว้ เพราะฉะนั้นพี่เข้าใจที่ฟ่างหึง แต่หวังว่ามันจะสลายไปแล้วไม่กลับมาอีก ทีหลังถามพี่ก่อนได้ไหมครับ” วิษวะเอ่ยถาม “ค่ะฟ่างให้สัญญาว่าจะเป็นเด็กดีของพี่วิษ” แพรวาหยอกพร้อมทั้งยิ้มหวานให้ชายหนุ่มเหมือนเด็กดื้อช่างประจบที่พยายามหาทางเอาตัวรอดจากการบทลงโทษ “ทำให้ได้ตามนั้นแล้วกัน ว่าแต่พี่ขอค่าปลอบขวัญหน่อยนะ” วิษวะตอบกลับทันควันก่อนจะช้อนตัวหญิงสาวขึ้น “ไปไหนคะ” แพรวาถามงงๆ ส่วนวิษวะได้แต่อมยิ้มแล้วเดินลิ่วๆ ไปข้างหน้า