“สวยก็ไม่สวย ซุ่มซ่ามเป๋อเปิ่นก็เท่านั้น” เขาซ้ำเติมไม่ยั้ง สายตาคู่คมคู่นั้นฉายแววหยามแพรวแพรดาวอย่างไร้ขีดจำกัด “นี่คุณ! เลิกพูดจาดูถูกฉันสักที” แพรวแพรดาวโมโหถึงขีดสุดรู้สึกถึงความต่ำต้อยของตัวเอง เธอทำอะไรผิดงั้นหรือทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ดูถูกดูแคลนเธอนัก ทำอะไรไม่เคยดีในสายตา! “นี่ถ้าสวยกว่านี้ก็ว่าไปอย่างจะได้เสนอตำแหน่งเมียให้สักตำแหน่ง มีเงินใช้แล้วก็ไม่ต้องทำงานน่ะสนไหม? แต่....” พยัคฆ์ทำปากออกเสียงแจะๆๆก่อนที่จะพูดจาสบประมาทต่อไปว่า “แต่เสียดาย ความสวยมีไม่พอ! ไม่ควรค่ากับตำแหน่งเมียของผม!!!” พยัคฆ์ได้ทีพูดจาดูถูกหยามหมิ่นให้ได้ความสะใจ เพี๊ยะ!!! แพรวแพรดาวตบฉาดใหญ่อย่างเผลอมือ เธอทนไม่ได้ที่เขาพูดจาดูถูกอีกต่อไป “ที่ตบนี่ อยากจะให้จูบเหมือนในละครใช่ไหม?” ชายหนุ่มชักโมโหบ้าง ตาวาวโรจน์แดงก่ำอย่างเห็นชัด “บ้า! เลว!! คุณมันบ้าไปแล้ว” ยังไม่ทันสุดเสียง ร่างโปร่งก็ก้มลงจูบเรียวปากบางจนกลบเสียงด่าปราบพยศลงเสียเงียบเสียง ร่างบอบบางของหญิงสาวถูกรวบเข้าและกระชากเข้ามาในอ้อมกอดของเขาอย่างรวดเร็วและตามแรงกำลัง ลำแขนแกร่งกดและบังคับร่างบางให้อยู่ภายใต้อาณัติการควบคุมสุดแล้วแต่เขาอยากจะให้เธอทำอะไร แต่ทว่าร่างบางขัดขืนดิ้นขลุกขลักเพราะถูกรุกล้ำรอยจูบอย่างถือวิสาสะ ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งได้ใจสิน่า มันน่าปราบน่าปรามอย่างบอกไม่ถูก พยัคฆ์กริ่มยิ้มในใจ