หล่อนช่างออดอ้อนดีนะ แปลกที่ไม่เห็นทำกับเขาสักครั้ง ลับตาคนอื่นมีแต่ขู่ฟ่อ โต้กลับเข้าบ้างก็น้ำตาตก สรุปสั้นๆ ว่าเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวที่สุดในโลก แต่เมื่อหลวมตัวมาแล้วก็ไม่คิดจะถอนตัวออกไป “คุณทำอย่างนี้ทำไม คุณทำทั้งหมดใช่ไหม” นิลอุบล รวบรวมความกล้าถามขึ้นมา แววตาที่มองใบหน้าหล่อเหลามีความหวาดกลัวและตัดพ้อ วิศรุต เมินออกไปด้านนอกที่เห็นเพียงแสงจากโคมไฟประดับริมทางเดินหน้าบ้านพัก “ผมทำอะไร” แม้จะรู้แก่ใจแต่ยังแกล้งก้มลงถามใกล้ริมหูบาง สูดกลิ่นหอมอย่างต้องการเก็บเป็นกำไร “คุณทำให้ฉันต้องมาที่นี่ แล้วฉันก็ไม่เชื่อด้วยว่ามีงานอย่างที่บอกจริงๆ” “งานสำหรับคุณ มีอีกเยอะจนรับไม่ไหวเชียวล่ะ” เสียงหัวเราะในลำคอ มันข่มขวัญคนตัวเล็กได้ดีเกินคาด นิลอุบลนิ่งงันเหมือนคนอยู่ในอาการช็อก วิศรุตก้มช้อนร่างเธอขึ้นอย่างง่ายดาย แล้วโยนกลางเตียงกว้างอย่างไม่คิดถนอม กดตรึงไหล่บางจนไม่อาจขยับ “ตอนแรกผมไม่คิดจะทำอะไรคุณในคืนนี้หรอกนะ แต่คุณมันหาเรื่องใส่ตัว ช่วยไม่ได้จริงๆ” ใบหน้าคมสันโน้มใกล้ ลมหายใจผ่าวร้อนรินรดแก้มนวล หญิงสาวเมินหนี ไม่รู้จะก่นด่าผู้ชายคนนี้อย่างไรดี รู้แต่ว่า ถ้าต่อสู้หรือทำอะไรให้ขัดใจ เขาคงตอบกลับมารุนแรงพอกัน