ฉันเป็นแค่เมียกำมะลอที่ไม่มีสินสอดแม้แต่บาทเดียว ขอนำท่านสู่ความน้ำเน่าปนดราม่าคละน้ำตาแฝงความน่ารัก “ไม่! พี่จ่ายค่าสินสอดไปสิบล้านจะมาเล่นแบบนี้ไม่ได้พี่เป็นนักธุรกิจนะ เธอต้องทำหน้าที่แทนน้องยุดา” “ไม่ได้ค่ะ ฉันไม่ใช่คุณยุดานี่คะ คุณจ่ายสินสอดสิบล้านให้ใครคุณก็ทวงสิทธิ์กับคนนั้นค่ะ สินสอดพวกนั้นฉันไม่มีส่วนได้ส่วนเสียสักบาท” ไม่ทันจะตอบโต้อะไรอีกมืออุ่นรีบคว้าเอวคอดกิ่วมาแนบอกพร้อมกับผลักร่างอรชรลงบนที่นอนแสนนุ่มที่จัดเตรียมไว้สำหรับคืนส่งตัวเข้าหอ “อื้อ…” เสียงที่เล็ดลอดพร้อมแววตาอ้อนวอนแต่ก็ช้าเกินจะตอบโต้เมื่อริมฝีปากหยักรีบกดทับริมฝีปากอวบอิ่มก่อนจะบดขยี้ด้วยความโกรธที่ถูกนางเปรมสุดาท้าทายแบบนี้ เขาจูบอยู่สักพักจนหนำใจก่อนจะเงยหน้าและยิ้มเล็กน้อย “กล้าส่งคนอื่นมา ก็ต้องกล้ายอมรับสภาพนะ พี่จะทำหน้าที่สามีและเธอก็ต้องทำหน้าที่ภรรยาตามบทบาทที่ได้รับมาด้วยนะเพียงฝัน” “ไม่! อย่านะ! ฉันไม่เคย!” เสียงร้องดังลั่นห้องก่อนร่างหนาจะถาโถมและทิ้งน้ำหนักตัวลงทับหญิงสาว เสียงร้องเงียบหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อเขากดทับริมฝีปากแนบสนิทก่อนจะสำรวจโพรงปากหวานฉ่ำแบบไม่เปิดช่องว่างให้เธอได้พูดหรืออธิบายอะไรได้อีก “สวย…” เขาพร่ำบอกเบาๆ ก่อนจะดึงชุดเจ้าสาวสีขาวออกพ้นร่างขาวเนียน เนินอกงามตรงหน้าทำให้เขาหมดความอดทนและปลดปล่อยอารมณ์ออกมาเต็มที่