“ถึงแล้ว” เธอเตือนผมและหยุดเดิน “ความดีของคุณที่ได้ทำไปกับชายสองคน และเจ้าเหมียวสองตัวนั่น อาจจะนะ อาจจะช่วยให้ท่านยมบาลเห็นใจและให้อภัยคุณ” เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่ยินดียินร้าย “คนอะไร เย็นชาชะมัด ไม่มีหัวจิตหัวใจ” ผมอดต่อว่าเธอไม่ได้ กุมราวสะพานแน่น นึกหวาดกลัวเธอจะผลักผมลงไปเสียเอง ก้มหน้ามองลงไปใต้สะพาน กวาดสายตามองดูแม่น้ำอันสงบนิ่ง คล้ายกำลังรอโอบอุ้มกลืนกินร่างกายผมอยู่ อดรีนาลีนในกายผมพลุ่งพล่านเหงื่อผมเริ่มออกตามรูขุมขน จนสองมือของผมชื้นแฉะ “รออะไร ไม่โดดล่ะ” เธอเร่งให้ผมทำอัตวินิบาตกรรม