"“เมื่อถูกจองจำทุกคืนวัน ฤาจะมีความฝันใดงดงาม” นั่นคือสิ่งที่เกิดกับนาง การถูกจองจำทั้งเป็นในที่แคบสี่เหลี่ยมพอดีตัว ตายทั้งเป็น เหลือแต่คำอาลัยต่อผู้ชายคนหนึ่ง หรือลืมข้าแล้ว ผัวข้า... ลืมว่าเคยพร่ำคำรื่น... นานวันนานนักจักหวนคืน... ขมขื่นอยู่ในความมืดอันยืดยาว โศกนาฏกรรมของคนบนโลกนี้ ไม่มีโศกใดใหญ่เท่ากับโศกนาฏกรรมของความรัก นาง...จากบ้านผญาไพรคือคนคนนั้น เมื่อพ่อตาย นางก็ตามคุณพระราชกฤติยาเข้ามาพระนคร มาพบความรัก มาพบชะตากรรม นางได้แต่นั่งทอผ้า ผ้าทอลายลูกแก้วของนางเป็นผ้าทอที่ไม่เหมือนใคร... นางสามารถสอดใส่มากกว่าเส้นผ้าไหมที่ย้อมสี มากกว่าการมัดเส้นด้ายทำ ลวดลาย นางใส่บางสิ่งที่พิเศษไปกว่านั้น... ผ้าลายลูกแก้ว...สีดำ... ลายวงลูกแก้วนั้นเน้นสีดำจัด...ขึ้นเป็นเงาๆ กับแสงไฟตะเกียง และชะตากรรมก็ทำให้นางถูกห่อด้วยผ้าลายลูกแก้วนี้ขังในที่แคบเนิ่นนาน ความผิดที่ไม่ได้ก่อ หมุนกงล้อผ่านเวลาเพื่อจะเอาคืน ถึงเวลาสะสาง บุญคุณ ความแค้น ความรัก ทุกชีวิตกลับมาที่เรือนแพชายน้ำริมคลองพระราชอีกหน กระแสของชะตากรรมที่พัดพาผู้คนมาร่วมกันในอดีต แล้วแยกจากกัน ต่อจากนั้นก็ได้พบกันใหม่เพื่อสะสางให้จบ ดับทุกข์ ดับโศก คืนโลก คืนหล้า กรรมใดใครก่อต่อมา หยุดฟ้าหยุดดินแล้วสิ้นกัน "