“พ่อเลี้ยงครับ ผมพาคุณเบญญาคู่หมั้นของพ่อเลี้ยงมาพบพ่อเลี้ยงครับ” นายผ่านรีบรายงานด้วยความหวาดหวั่น เขาไม่รู้ว่าหลังจากจบประโยคเขาจะได้รับอะไรตอบกลับจากพ่อเลี้ยงหนุ่ม “พาเขากลับไป ฉันไม่ต้องการให้ใครเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตฉัน ฉันดูแลตัวเองได้” ธนนท์เอ่ยออกมาด้วยเสียงไม่สบอารมณ์เท่าที่ควร “แต่แม่เลี้ยงเป็นคนสั่งให้ผมพาคุณเบญญามาที่นี่นะครับ” นายผ่านเอ่ยเสียงเบา เขาไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงกับผู้เป็นนาย แค่ได้ยินเสียงดุเมื่อครู่เขาก็รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องแล้ว “แม่เลี้ยงสั่ง แต่ฉันไม่ต้องการ เอาไว้ฉันจะบอกคุณแม่เอง พาเขาออกไปจากบ้านนี้เดี๋ยวนี้” เสียงของชายหนุ่มบ่งบอกความไม่พอใจ และเริ่มเกรี้ยวกราดขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวที่อดทนฟังชายหนุ่มเสือกใสไล่ส่งตนเองชักจะเริ่มทนไม่ไหว “ได้โปรดให้ดิฉันอยู่ที่นี่ดูแลคุณด้วยค่ะ เพราะตอนนี้คุณไม่ควรจะอยู่คนเดียว” อันนากล่าวอย่างใจเย็น แม้ว่าในใจหญิงสาวจะรู้สึกไม่พอใจมากเท่าใด แต่เธอก็ยังรู้สึกเห็นใจชายหนุ่มที่ต้องเผชิญชะตากรรมเช่นนี้อยู่ดี “มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น ผมไม่ได้ต้องการความสงสารหรือเวทนาจากใคร” ธนนท์กล่าวเสียงกร้าว สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดก็คือความเห็นใจจากคนอื่น เพราะมันทำให้เขารู้สึกว่าตนเองน่าสมเพชเป็นอย่างมาก “ไม่ค่ะ แม่เลี้ยงบัวตองเป็นคนสั่งให้ฉันมาที่นี่ เพราะฉะนั้นคนที่มีสิทธิ์ให้ฉันไปจากที่นี่ได้ก็มีแต่แม่เลี้ยงบัวตองเท่านั้น” หญิงสาวตอกกลับชายหนุ่มไปด้วยความถือดี เธอมาถึงขั้นนี้แล้ว หญิงสาวไม่ยอมถอยกลับไปเด็ดขาด เธอพยายามคิดว่าเขาทำไปทั้งหมดก็เพราะบาดแผลทางใจจากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น “เธอ อย่ามาอวดดีที่นี่ อยากจะดูแลนักเหรอคนพิการตาบอดที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้” ธนนท์ยังคงกล่าวเสียงกร้าว เขาไม่อยากให้ใครต้องเอาชีวิตมาผูกไว้กับคนพิการอย่างเขา ยิ่งคู่หมั้นที่ไม่เคยพบกันเลยตั้งแต่เด็ก เขายิ่งไม่อยากให้เธอต้องมาเสียเวลากับคนพิการเช่นเขา “ถ้าไม่อยากดูแลคงไม่มาถึงที่นี่หรอกค่ะ คุณเลิกไล่ฉันได้แล้ว เพราะไล่ยังไงฉันก็คังไม่ไปหรอก” อันนากล่าวยียวนชายหนุ่ม เธอคิดว่าวิธีนี้น่าจะประมือกับเขาได้ ในขณะที่นายผ่านยืนตัวลีบมองคนทั้งคู่ประทะคารมกันไปมา แต่เขาก็แอบเชียร์ว่าที่นายหญิงคนใหม่ ทั้งที่ตอนแรกก็แอบกลัวเหมือนกันว่าเธอจะเก็บกระเป๋ากลับไปทันทีที่เห็นหน้าเจ้านายของเขา