คำนำ มณีเมขลากำลังเดินไปหานนยุพักตร์ที่ตำหนักของจันทรประภาสิริ และถือโอกาสเยี่ยมเยือนมารดาของสวามีไปด้วยในตัว เสียงพูดคุยกันของนนยุพักตร์และจันทรประภาสิริดังผ่านประตูออกมา ทำให้เมขลาหยุดฟังอย่างตั้งใจ “เมื่อไหร่เสด็จแม่จะเลิกพูดเรื่องนี้เสียที”เสียงของนนยุพักตร์ทำให้มณีเมขลาสนใจการสนทนา จนต้องขยับไปใกล้ประตูทางเข้า แล้วยืนแอบฟังอย่างเงียบๆ “แม่ไม่วางใจความรักของหนุ่มสาว แม่กลัวว่าสักวันเจ้าจะหลงรักเมขลาเข้าจริงๆ จนลืมไปว่า จุดประสงค์ที่แท้จริงที่เจ้าแต่งงานกับนาง ก็เพื่อจะใช้นางเป็นบันไดไปสู่การขึ้นครองบัลลังก์แห่งผู้ครองพิภพอสูร”จันทรประภาสิริทบทวนความจำให้ลูกชาย “อย่าลืมจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของเจ้าเสียล่ะ” “หม่อมฉันไม่อยากฟังคำพูดเดิมๆ ของเสด็จแม่อีกแล้ว”นนยุพักตร์เหนื่อยใจในสิ่งที่มารดาพยายามชักจูงเขา “แม่ต้องพูด ..พูดเพื่อตอกย้ำไม่ให้ลูกรักเมฆขลา นางเป็นแค่บันไดสู่บัลลังก์เท่านั้น จำไม่ได้หรือไรว่าอโนมาต่างหากคือหญิงที่ลูกรัก ลูกขออนุญาตแม่แต่งงานกับนาง แต่แม่ไม่ยอม และบังคับให้ลูกแต่งงานกับเมฆขลา แล้วมาวันนี้ลูกลืมอโนมา และมีใจให้เมฆขลาแล้วใช่ไหม” “พระเจ้าค่ะ เมฆขลาเป็นแค่บันได้ พอใจแล้วใช่ไหม”นนยุพักตร์ตัดความรำคาญ ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับมารดา จึงตัดบทเพื่อให้นางสบายใจ สิ่งที่ได้ยิน ทำให้มณีเมฆขลาน้ำตาตก รู้สึกเสียใจจนแทบจะชีวาวาย “เสด็จพี่”น้ำเสียงนางเบาหวิว หัวใจปลิวไปตามคำพูดของจันทรประภาสิริและนนยุพักตร์ที่พูดคุยกัน “มีแค่เพียงเรื่องนี้ใช่ไหม ที่เสด็จแม่ให้นางกำนัลตามหม่อมฉันมาหา”เขาถาม นั่นเองที่ทำให้เมขลาไหวตัว ตั้งสติได้อีกครั้ง จากนั้นก็รีบเดินกลับออกไป “ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว หม่อมฉันทูลลา”นนยุพักตร์กล่าว “จำไว้นะนนยุพักตร์”จันทรประภาสิริหันไปมองร่างของบุตรชายที่กำลังเดินออกไป นั่นเองที่ทำให้เขาหยุดนิ่ง เพื่อรอฟัง “ต่อให้เจ้าไม่รัก แต่ก็ต้องทำให้นางเชื่อว่าเจ้ารัก อย่าให้นางระแวงสงสัย เพราะตอนนี้เจ้ายังมีตำแหน่งเป็นแค่ราชบุตรเขย ..ยังไม่ได้ขึ้นครองราชย์ จึงห้ามทำสิ่งใดให้นางระแวงแคลงใจ”จันทรประภาสิริย้ำ