วันนี้ฉันตื่นเช้ากว่าปกติ เพราะผ้ากองโตในตะกร้ากำลังทำหน้ายับยู่ยี่ เรียกร้องให้ฉันไปจัดการซักทำความสะอาดมันเสียที…ลุกจากเตียงที่ถูกจัดเก็บเรียบร้อย ก็เดินไปเปิดเครื่องเสียงฟังเพลงเบาๆ ก่อนจะหันไปมองร่างที่นอนนิ่งอยู่เตียงอีกฟากด้วยความเคยชิน และคิดว่าอีกไม่นานก็คงตื่นตามกันมาอีกคน มนันยาเพื่อนร่วมห้องของฉันไม่ชอบที่จะตื่นเองเสียเท่าใดหรอก เธอเคยบอกว่าชอบที่จะตื่นพร้อมเสียงเพลงของฉันมากกว่า และเชื่อได้เลยว่าเช้านี้เธอคงไม่ได้ตื่นขึ้นมาซักผ้าเหมือนกับฉันหรอก เพราะเมื่อวานนี้เพิ่งเห็นเธอหอบตะกร้าผ้าลงไปที่ร้านซักอบรีดข้างล่าง ยิ่งมาถึงวันหยุดแบบนี้ทีไร สิ่งแรกที่เธอจะสัมผัสก่อนแปรงสีฟัน นั่นก็คือปลั๊กสายไฟเครื่องคอมพิวเตอร์ ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเกมส์ที่เธอเล่นมีอะไรให้น่าสนใจนักหนา บางครั้งก็เห็นนั่งขดอยู่บนเก้าอี้หน้าจอได้เป็นวันๆ แต่จะว่าไปแล้วฉันก็ไม่ได้ต่างไปจากเธอหรอก เพราะสิ่งที่คิดจะหยิบก่อนแปรงสีฟันในเช้านี้ก็คือตะกร้าผ้าใบนี้ไงล่ะ “พาย…ซักผ้าเหรอ” มนันยาถามเสียงงัวเงียมาจากเตียง…เออนะ เพลงยังไม่ทันจบ แต่ก็มีเสียงทักทายมาแล้ว แสดงว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้เล่นเกมส์จนดึกแน่ๆ “อืมม์ มีอะไรจะฝากซักรึเปล่า” “ไม่มีหรอก ตามสบายเถอะ” เธอบอกแล้วก็ตะกายลงจากเตียงไปเสียบปลั๊กเครื่องคอมพิวเตอร์อย่างที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด “แปรงฟันก่อนเล่นนะ เดี๋ยวก็ลืมเหมือนคราวที่แล้วหรอก” อดไม่ได้ที่จะเตือน เมื่อเห็นร่างบางไปนั่งแปะอยู่บนเก้าอี้และทำท่าเหมือนจะปักหลักอยู่ที่นั่นอีกนาน “ก็รู้แล้วน่า” เธอเหมือนจะรับปากส่งๆ ทำไมฉันจะไม่รู้ อยู่ด้วยกันมาเป็นเทอม ไส้กี่ขดๆฉันคิดว่าน่าจะรู้ดีกว่าเจ้าตัวเสียอีก เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที ฉันเดินกลับออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง ก็ยังเห็นเธอไม่ยอมย้ายก้นไปที่ไหน ไม่รู้ทำไมถึงได้ชอบทำตัวให้ต้องเป็นห่วงนักนะ ทั้งๆที่คราวที่แล้วก็มัวเอาแต่เล่นจนลืมแปรงฟัน แถมยังมีหน้าเดินลงไปทานข้าวทั้งๆที่หน้ายังไม่ล้างอีกต่างหาก