รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2560 มีบทบัญญัติหลายประการที่กำหนดเพื่อคุ้มครองสิทธิของ คนพิการ ผู้ทุพพลภาพ และผู้ด้อยโอกาส ได้แก่ มาตรา 27 บัญญัติว่า “บุคคลย่อมเสมอกันในกฎหมาย มีสิทธิและเสรีภาพและได้รับความคุ้มครองตามกฎหมายเท่าเทียมกัน ชายและหญิงมีสิทธิเท่าเทียมกัน การเลือกปฏิบัติโดยไม่เป็นธรรมต่อบุคคล ไม่ว่าด้วยเหตุความแตกต่างในเรื่อง... ความพิการ สภาพทางกาย... จะกระทำมิได้ มาตรการที่รัฐกำหนดขึ้นเพื่อขจัดอุปสรรคหรือส่งเสริมให้บุคคลสามารถใช้สิทธิหรือเสรีภาพได้เช่นเดียวกับบุคคลอื่น หรือเพื่อคุ้มครองหรืออำนวยความสะดวกให้แก่... คนพิการ หรือผู้ด้อยโอกาส ย่อมไม่ถือว่าเป็นการเลือกปฏิบัติโดยไม่เป็นธรรม” มาตรา 68 บัญญัติว่า “รัฐพึงให้ความช่วยเหลือทางกฎหมายที่จำเป็นและเหมาะสมแก่... ผู้ด้อยโอกาสในการเข้าถึงกระบวนการยุติธรรม รวมตลอดถึงการจัดหาทนายความให้” มาตรา 71 บัญญัติว่า “รัฐพึงให้ความช่วยเหลือ.. คนพิการ.... และผู้ด้อยโอกาสให้สามารถดำรงชีวิตได้อย่างมีคุณภาพ และคุ้มครองป้องกันมิให้บุคคลดังกล่าวถูกใช้ความรุนแรงหรือปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม รวมตลอดทั้งให้การบำบัด ฟื้นฟูและเยียวยาผู้ถูกกระทำการดังกล่าว” และมาตรา 128 บัญญัติว่า “ในข้อบังคับตามวรรคหนึ่งในส่วนที่เกี่ยวกับการตั้งกรรมาธิการวิสามัญเพื่อพิจารณาร่างพระราชบัญญัติที่ประธานสภาผู้แทนราษฎรวินิจฉัยว่ามีสาระสำคัญเกี่ยวกับ... คนพิการหรือทุพพลภาพ ต้องกำหนดให้บุคคลประเภทดังกล่าวหรือผู้แทนองค์กรเอกชนที่ทำงานเกี่ยวกับบุคคลประเภทนั้นโดยตรง ร่วมเป็นกรรมาธิการวิสามัญด้วยไม่น้อยกว่าหนึ่งในสามของจำนวนกรรมาธิการวิสามัญทั้งหมด” ในปัจจุบันมีกฎหมายที่บัญญัติเกี่ยวกับการคุ้มครองสิทธิของคนพิการโดยเฉพาะจำนวน ๒ ฉบับ ได้แก่ พระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ พ.ศ. 2550 และพระราชบัญญัติการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการ พ.ศ. 2551นอกจากนี้ยังมีข้อกฎหมายที่บัญญัติเกี่ยวกับการคุ้มครองสิทธิของ ผู้พิการ ผู้ทุพพลภาพ และผู้ด้อยโอกาส ไว้ในกฎหมายอื่นๆ อีกเป็นจำนวนมากถึง 102 ฉบับ 303 มาตรา ผู้เขียนจึงได้ทำการรวบรวมและทำการไฮไลท์ คำศัพท์/คำค้น ข้อกฎหมายสิทธิ “ผู้พิการ ผู้ทุพพลภาพ ผู้ด้อยโอกาส” ไว้ในหนังสือเล่มนี้ เพื่อให้ผู้ที่สนใจได้ศึกษาเกี่ยวกับมาตรการทางกฎหมายดังกล่าวโดยสะดวก รวดเร็วต่อไป