เมื่อกลับมาถึงโรงแรมเขาอุ้มร่างหญิงสาวลงบนที่นอนและกำลังจะเดินจากไป แต่ถูกหญิงสาวรั้งไว้ เธอกำลังทรมานและสับสน "เดี๋ยวค่ะ คุณเชน" เสียงของเธอสั่นสะท้าน เขาหันมามองหน้าเธอ ดวงตาของเธอกำลังหยาดเยิ้มด้วยฤทธิ์ยาที่ดื่มไป แต่เขายังไม่รู้ "เป็นอะไร" เชนถามเธอด้วยความสงสัยว่าเธอต้องการอะไรอีก "ชะ..ช่วยเพลินด้วย" เพลินพูดออกไปอย่างไม่รู้ตัว เธอรู้อย่างเดียวว่า เธอต้องการให้เขาสัมผัส เพื่อให้หายทรมาน "ไม่ต้องกลัวนะ ฉันมาช่วยเธอแล้ว นอนซะ" เชนตอบเพราะคิดว่าเธอยังกลัวอยู่ มือหนาลูบที่หัวของเธออย่างอ่อนโยน "เออ..เพลินต้องการคุณ ได้โปรด ช่วยด้วยคะ เพลินทรมาน" หญิงสาวพูดออกไปด้วยความอาย แต่สิ่งที่อยู่ภายในกำลังทรมานเธออยู่จนแทบจะขาดใจ ยิ่งกว่านั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดคือร่างกายส่วนล่างของเธอกำลังสั่นระริก โหยหารสสัมผัสที่เขาเคยมอบให้ "เป็นอะไรไปเพลิน" เชนเริ่มแปลกใจ เขานั่งลงที่ข้างเตียงนอน จับเนื้อ ตัวเธอรู้สึกว่าร้อนผ่าว เหงื่อออกมากแก้มของเธอแดงจนเหมือนทาแก้ม "คุณเชนครับ ดูเหมือนว่ามันจะวางยานะครับ ผมพบซองยานี่ตกอยู่หน้าห้องที่เราไปพาเธอมา" ชินพูดพร้อมส่งขวดน้ำส้มกับซองยาเล็กๆให้เชนดู เชนรับมาแล้วขยำทิ้งด้วยความโกรธ กะอีแค่ต้องการนอนกับเด็กถึงกับต้องใช้ยาแบบนี้ วาเลวจริงๆ เชนคิด เขาหันไปมองเธอที่กำลังนอนอย่างวิงวอนเขาอยู่บนเตียง "ยานี้แรงมากนะครับ ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง เพลินคงทรมานมาก" ชินพูดเตือนเขาอีกครั้ง เชนนั่งนิ่งด้วยความโกรธ เขาพูดไม่ออก เพราะเขารู้ดีว่าวิธีที่จะช่วยเพลินได้มีเพียงวิธีเดียวเท่านั้น "ชินขอบใจมากนะ ออกไปได้แล้วล่ะ เตรียมอาหารเข้ามาให้ด้วย พรุ่งนี้ฉันจะอยู่ที่นี่" เชนพูดอย่างมีความหมาย ทั้งที่เขาอุตส่าห์จะไม่ทำอะไรเธออยู่แล้ว แต่สุดท้ายเขาก็ต้องเป็นคนทำร้ายเธอ.