อู่ซีเจิ้งขยับมือข้างหนึ่งลูบไล้เสื้อตัวในสีขาวที่ยังติดอยู่บนเรือนร่างคนงาม เห็นความหวาดหวั่นที่นางพยายามเก็บซ่อนเอาไว้ก็พลันเปิดปากออกมา “หากไม่อยากทำ ข้าจะไม่ฝืนใจเจ้า” เฉินหว่านอิงรั้งมือข้างนั้นมาแนบแก้มข้างหนึ่ง นัยน์ตากลมโตจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมเข้มเนิ่นนาน “สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นหาใช่การฝืนใจไม่ เป็นหม่อมฉันเต็มใจเอง” “หว่านอิง” “เริ่มเถิดเพคะ” ในความมืดสลัวที่มีเพียงแสงเทียนตรงมุมห้องส่องสว่างให้เห็นเพียงรางๆ มือข้างหนึ่งของอู่ซีเจิ้งไล้สาบเสื้อคนงามเบาๆ “ข้าถอดเสื้อของเจ้าได้หรือไม่” “เพคะ” “มองเจ้ายามเปลือยกายได้หรือไม่” “ได้เพคะ” “สัมผัสเจ้าทั้งตัวได้ ใช่หรือไม่” “จนกว่าจะให้กำเนิดบุตรธิดาครบสองพระองค์ ร่างกายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของหม่อมฉันเป็นขององค์ชาย ฉะนั้น...ไม่ว่าจะมอง สัมผัส หรือรุกล้ำ องค์ชายล้วนทำได้ทั้งสิ้น” ฝากผลงานของกู่เล่ยด้วยนะคะ ขอบพระคุณทุกการสนับสนุนค่ะ