เรื่อง ร่ายเกมรัก เป็นนิยายโรมานซ์ แอบทางติดเรทสักนิด ^^! เรื่องราวของหนุ่มวิศวกรรูปหล่อ ขาบู๊ สุดแสน perfect เจ้าแผนการ และคลั่งรัก เขาจะต้องรับมือยังไงเมื่อต้องประมือกับสาวจอมหยิ่ง พูดน้อย เสือที่ว่าแน่ อาจจะกลายเป็นเหยื่อไม่รู้ตัว ^^ ***************** บทนำ รถญี่ปุ่นสีฟ้าคันเล็กแล่นผ่านป้อมยามโรงงาน ตรงมาจอดหน้าอาคารสามชั้น ทิวต้นยางพารายาวขนานไปจนสุดลูกหูลูกตา สวนหย่อมและต้นไม้น้อยใหญ่ถูกตัดแต่งเป็นระเบียบร่มรื่นสมกับเป็นโรงงานตัวอย่างในเขตภาคใต้ “ดิฉันมาพบคุณปฐพีค่ะ” “นัดไว้หรือเปล่าคะ” “ค่ะ ดิฉันมาส่งเอกสารจากรัศมีกรุ๊ป” พนักงานสาวสวยคนเดิมรีบกุลีกุจอกดโทรศัพท์ เธอได้ยินเสียงสนทนาสามสี่ประโยคก่อนวางสาย “เชิญชั้นสามค่ะ ออกจากลิฟต์แล้วเลี้ยวขวา เดินตรงไปสุดทางก็จะเจอห้องคุณปฐพีค่ะ” ลิฟต์ตัวใหญ่เลื่อนมาถึงชั้นสาม พื้นที่ส่วนใหญ่ถูกตกแต่งด้วยโทนสีพาสเทลดูสวยแปลกตา เธอยกมือขึ้นเคาะประตู ทว่าประตูบานใหญ่กลับถูกดึงให้เปิดกว้างโดยเจ้าของห้องเสียเอง “คุณ!/คุณ!” สองคนอุทานพร้อมกันอย่างตกใจกับการเจอกันอย่างไม่คาดฝัน โดยเฉพาะปฐพีการเจอกันครั้งนี้สร้างความรู้สึกแตกต่างไปจากเดิม ความเคลือบแคลงสงสัยบางอย่างเข้ามาแทนที่ความคิดถึงอย่างเงียบๆ ดวงตาคมกริบของเขากำลังตื่นระริกแต่กลับแปรเปลี่ยนเป็นสายตาเย็นชาอย่างรวดเร็ว อ้อมกอดสามารถจดจำใบหน้าของผู้ชายที่ช่วยชีวิตเธอในคืนนั้นได้ดี ความจริงที่คลุมเครือเมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นแล้วพบว่าตนเองอยู่ในสภาพเกือบเปล่าเปลือย ซ้ำร้ายยังนอนซุกแผ่นอกกว้างบนเตียงหนานุ่มของเขา หญิงสาวส่ายหน้าเบาๆ สลัดภาพจำต่างๆ ออกไปจากสมอง แพรขนตากะพริบถี่พยายามไล่ภาพนั้นอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นเมื่อสักครู่ไม่ได้ตาฝาด “ผงเข้าตาหรือครับ” คนถามเป่าปาก “ฟู่วว์” บนตำแหน่งเปลือกตาทั้งสองข้างอย่างหยอกเย้า เขาตั้งใจลงไปรอรับเอกสารและตัวอย่างน้ำยางชั้นล่างหลังจากพี่สะใภ้โทรมาแจ้งว่าได้ฝากทั้งสองอย่างมากับพนักงานในบริษัท ซึ่งเขาก็คาดไม่ถึงว่าจะเป็นเธอคนนี้ ร่างเล็กกลับสะดุ้งโหยงผงะถอยหนีโดยอัตโนมัติ “ฉันมาพบคุณปฐพีค่ะ” “ครับ ผมเอง” คำตอบหนักแน่นทำให้เธอเผลอมองสำรวจคนตรงหน้าที่สวมชุดหมีสีตุ่นๆ เปื้อนคราบฝุ่นคราบดินดูมอมแมม “สำรวจเกินห้าวิ ถือว่าล่วงเกินทางสายตานะครับคุณผู้หญิง” คนพูดหัวเราะร่วนเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเธอ “หา!อะไรนะ” “ผมกำลังพูดว่าคุณกำลังล่วงเกินผมอยู่” ปฐพีหยิบซองเอกสารและขวดพลาสติกที่บรรจุตัวอย่างชิ้นสำคัญมาถือว่าเสียเอง ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กอย่างถือสิทธิ์ “ปล่อย! ฉันเอาเอกสารมาส่งและตอนนี้ก็หมดหน้าที่ของฉันแล้วด้วย” เธอพยายามใช้มือที่ว่างอีกข้างแกะฝ่ามือที่รัดแน่นราวกับคีมเหล็กขนาดใหญ่ออก แต่เขากลับรั้งร่างเล็กนั้นมาปะทะแผ่นอกกว้างอย่างรวดเร็ว “คุณจะทำอะไร! ปล่อยฉันนะ!” พนักงานที่นั่งอยู่หลังพาร์ทิชั่นต้องชะเง้อคอมองอย่างสนใจยิ่งเมื่อได้เห็นท่าทางคุกคามของเจ้านายด้วยแล้วก็ยิ่งรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย “เรามีเรื่องจะต้องคุยกันหลายเรื่อง” เขารั้งคนตัวเล็กหายเข้าไปในห้องทำงาน “ปล่อยฉันนะ!” “ผมปล่อยแน่ กลัวเหรอ!” ปลายเสียงที่ฟังดูประชดประชันอยู่ในที “คุณจะคิดยังไงก็ช่าง ตอนนี้หน้าที่ของฉันเสร็จแล้ว คุณเองก็ไม่ควรจะมารั้งหรือบังคับฉันแบบนี้” “ทำไมผมจะบังคับคุณไม่ได้ ในเมื่อ...” ปฐพีตั้งใจเว้นวรรคไว้เพื่อละความเข้าใจ “ฉันซาบซึ้งน้ำใจที่ช่วยให้พ้นปากเหยี่ยวปากกาในคืนนั้น” “ถ้าซาบซึ้งก็ควรจะทำหน้าทำตาให้ผมรู้สึกว่าคุณซาบซึ้งจริงๆ หน่อยสิคร้าบ” ปฐพีเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องพยายามทำให้อีกฝ่ายรู้สึกถูกปั่นป่วนกวนประสาท “หมดธุระของฉันแล้ว ขอตัวค่ะ” “เดี๋ยว!” เขาดันร่างเล็กนั้นพิงแนบไปฝาผนังที่ใกล้ที่สุด “คุณจะทำอะไร!?” “ผมต่างหากที่ต้องถามว่าคุณต้องการอะไรกันแน่!” “หมายความว่ายังไง ฉันไม่เข้าใจ” “ไม่เข้าใจหรือแกล้งไม่เข้าใจ” “นี่คุณดื่มเวลาทำงานด้วยเหรอเนี้ย” เธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนกึก เมื่อขยับเข้ามาใกล้โต๊ะตัวใหญ่ สายตาที่มองนิ่งชายหนุ่มตรงหน้าเต็มไปด้วยความหวาดระแวง “หรือไม่จริง” “เพ้อเจ้อ ท่าทางจะเมาหนักนะคุณ หน้าตาก็ไม่ได้บ่งบอกว่าเป็นคนติดเหล้าขนาดต้องดื่มในเวลาทำงาน” คนพูดรวบรวมพละและผลักร่างสูงออกห่างอย่างรวดเร็ว “หยุดเดี๋ยวนี้” เขาดึงร่างเล็กเข้ามาแนบอก แคว่ก!! สาบเสื้อด้านหน้าฉีกขาดเป็นทางยาวและกระดุมเม็ดเล็กหลุดกระเด็นไม่เป็นทิศไม่เป็นทาง