เผียะ! ศราวิลหน้าหันตามแรงตบ เขาโกรธจนกรามแกร่งขบกันเป็นสันนูน ยัยบ้านี่มีสิทธิ์อะไรมาตบกันแบบนี้! หมับ! ข้อมือน้อยของอาทิตาแทบแหลกคามือของศราวิล เขาคว้ามันไว้ กุมมันแน่นแม้อีกฝ่ายใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด “เจ็บ!” “ ถ้ารู้ว่าเจ็บแล้วตบฉันทำไม!” “แล้วนายล่ะ นายก็รู้ว่าที่นั่นไม่น่าจะนอนได้ด้วยซ้ำ แล้วนายจะให้ฉันไปนอนได้ยังไง!” เธอเถียงบ้าง ชี้มือใส่ประตูสังกะสีที่อยู่ติดกับยุ้งข้าว “ทำไมจะไม่ได้ ถ้าไม่มีพ่อฉันสักคน พวกเธอสองแม่ลูกคงได้ปูเสื่อนอนอยู่ข้างถนน อย่ามาทำหัวสูงให้มากนัก มีที่ซุกหัวนอนก็บุญแล้ว!” “ไม่นอน ฉันจะนอนในบ้าน!” เธอเถียงทั้งที่ข้อมือเจ็บร้าวแทบชา “ถ้าอยากนอนในบ้านก็มีแค่ห้องเดียวที่เปิดไว้รอเธอ รู้ใช่ไหม...ห้องฉันไง ถ้าอยากนอนในบ้านก็ไปแก้ผ้าอ้าขารอฉันบนเตียง!” อาทิตาปากสั่นระริก โกรธจนน้ำตาเอ่อคลอ “นายโตมาแบบนี้ไหนกันนะศราวิล ทำไมถึงเลวได้ขนาดนี้!” ร้องด่าแล้วกัดปากแน่น ไม่ทันแล้ว ถ้าเขาจะบีบคอเธอให้ตายก็แล้วแต่บุญแต่กรรมเถอะ “อยากรู้เหรอ...ก็โตมาแบบที่พ่อมีเมียน้อยไง” หยดน้ำใสๆ รินร่วงรดแก้มบาง อาทิตาขมคอเกินจะกล่าว ทำไมเธอถึงรู้สึกผิดขนาดนี้ ผิดทั้งที่มิใช่ความผิดของเธอเลย