เธอค่อยๆหมุนลูกบิด จากนั้นก็กลั้นใจเปิดประตูไม้บานโตอย่างเชื่องช้า... แสงจันทร์สาดส่องผ่านช่องหน้าต่างเล็กๆมากระทบหยากไย่ปกคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ทำให้เกิดประกายสะท้อนวูบวาบดูแปลกตา และซ่อนความน่าสะพรึงกลัวเอาไว้เต็มเปี่ยม และเพียงไม่กี่วินาทีต่อมาเสียงโทรศัพท์ก็เริ่มดังขึ้น... เสียงซึ่งดังจากโทรศัพท์เครื่องเก่าวางคลุกฝุ่นอยู่บนพื้นและเสียมาหลายปีแล้ว... พิศนภา ยังคงยืนนิ่งหน้าประตู สายตาจ้องตรงไปยังบันไดทอดตัวสู่ห้องเก็บของที่เปิดแง้มเอาไว้ด้วยความรู้สึกประหลาดล้ำ เสียงโทรศัพท์ที่ได้ยินมีผลให้การเคลื่อนไหวต้องหยุดนิ่งขณะ จิตใต้สำนึกเร่งเร้าให้ขึ้นไปพบใครหรืออะไรบางอย่างที่กำลังรอคอยอยู่ในห้องๆนั้น เธอไม่มีโอกาสรู้เลยว่าผู้รอคอยคือใครหรือต้องการอะไร... รู้เพียงคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรีบไปพบโดยเร็ว...! ปี พ.ศ.2538 ศาลตัดสินให้เด็กหญิง ชุติมล นรากรพิพัฒน์ มีความผิดจริงและถูกส่งตัวเข้ารักษาในโรงพยาบาลโรคจิตทันที ชุติมล นรากรพิพัฒน์ อายุสิบสองปี ลูกสาวคนเดียวของ จิรวัตร นรากรพิพัฒน์ เจ้าของโรงแรมในหัวเมืองต่างจังหวัดแห่งหนึ่งถูกศาลพิพากษาให้มีความผิดตามคำฟ้องในข้อหาสังหารแม่ตัวเองและแขกของโรงแรมอีกสี่รายขณะคนเหล่านั้นกำลังหลับสนิท ก้องเกียรติ สมประสงค์ อัยการประจำเขตได้แสดงความคิดเห็นต่อศาลหลังฟังคำพิพากษาว่า สมควรส่งผู้ต้องหาไปรับโทษประหารให้ตายตกตามกัน เนื่องจากรูปแบบของการกระทำความผิดส่อเค้าถึงความโหดเหี้ยมซ่อนลึกในจิตใจจนเกินระดับผิดปกติ แต่ จิรวัตร นรากรพิพัฒน์ ผู้เป็นพ่อกลับพยามยามยื่นอุทธรณ์ต่อศาล อ้างว่าลูกสาวอายุเพิ่งสิบสองขวบคงก่อเรื่องร้ายเพราะขาดสติหรือถูกสิงสู่โดยวิญญาณชั่วมากกว่า และในที่สุด ด้วยอาการทางประสาท ชุติมล นรากรพิพัฒน์ ก็ถูกศาลพิพากษาให้เข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลโรคจิตหลังจากนั้น และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด...