“ครูก็ขอแสดงความยินดีกับนายอาร์มด้วยนะที่เป็นคนเก่งและสามารถทำชื่อเสียงให้กับโรงเรียนและสร้างอนาคตให้กับตัวเอง ครูก็ขออวยพรให้อาร์มมีแต่ความสุขความเจริญก้าวหน้าในสิ่งที่ได้ทำและดีใจเป็นอย่างมากที่ลูกศิษย์ของครูสามารถสอบได้สมความตั้งใจ” อาร์มถูกครูเอาไปยืนโชว์ที่หน้าชั้นเรียน เขากล่าวขอบคุณคุณครูเอื้อมทิพย์ ที่เป็นคุณครูประจำชั้นที่คอยดูแลเอาใจใส่พวกเขาและเพื่อนๆจนประสบความสำเร็จในชีวิตการเรียนก่อนที่จะเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่ดีของสังคมในวันหน้า เพื่อนๆทุกคนต่างปรบมือแสดงความยินดีกับอาร์มกันอย่างถ้วนหน้าโดยเฉพาะเต้ยที่แสดงออกอย่างนอกหน้ากว่าใครๆ เก่งนั่งเงียบๆมองดูเต้ยทั้งที่ในใจเขารู้สึกแปลกๆ เพราะตั้งแต่เด็กเต้ยและเก่งมาโรงเรียนด้วยกันตลอดเพราะบ้านอยู่ใกล้กัน และจะสอบได้อยู่ห้องเรียนเดียวกันตลอดตั้งแต่ชั้นประถม ...เวลาทำการบ้านไม่ได้เก่งก็มักจะไปขลุกอยู่ที่บ้านเต้ยและให้เต้ยสอนการบ้านอยู่เป็นประจำ ในบางครั้งก็นอนที่บ้านของเต้ยเลยจนกระทั่งบัดนี้ เขาไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าความรู้สึกที่เขามีต่อเต้ยนั้นมันเป็นความรู้สึกอย่างไรเขาก็ไม่แน่ชัดในตัวเองเหมือนกัน เขาไม่รู้ตัวเอง เพราะเขาเองตั้งแต่เด็กยังไม่เคยอยู่ห่างจากเต้ยเลยแม้แต่วันเดียว ความรู้สึกทั้งหมดในใจของเก่งน่าจะเป็นความรู้สึกที่เกิดจากความผูกพันเสียมากกว่า ถ้าวันไหนที่เขาไม่ได้เห็นหน้าเต้ยหรือไม่ได้พูดคุยกับเต้ย เขาจะรู้สึกเหมือนสูญเสียอะไรไปบางอย่าง อย่างน้อยก็ต้องมีการพูดคุยกันเล็กน้อยในแต่ละวัน เก่งพลางนึกในใจของเขาเองว่าเขาเป็นอะไรกันแน่...