"ตัวฉัน คนอย่างตัวฉัน ใครจะมาสนใจ.. คนสวย คนที่ดีพร้อม เขาก็มองข้ามไป. .เพราะฉันมันเป็นคนแบบปอน ปอนทั่วไป ไม่เห็นจะมีดีที่ใด...” เสียงห้าวๆ ครวญเพลงด้วยน้ำเสียงกึ่งเศร้า กึ่งกระแทกกระทั้นแดกดัน. .ชิดชไมเร้นตัวหลังกระถางต้นเมเปิลจำลอง ที่ทำไว้คล้ายของจริง ด้วยดอกสีแดงเต็มต้น. .ให้บรรยากาศของห้องเย็นเยียบ ให้ดูราวกับเป็นบ้านในเมืองหนาวทีเดียว เด็กคนนี้กำลังคิดอะไร ถึงร้องเพลงด้วยสุ้มเสียงเหมือนประชดตัวเองแบบนี้...เป็นเพราะ เธอหายไปเป็นสัปดาห์ โดยไม่ส่งข่าวให้รู้หรือเปล่า... ก็..ตั้งใจจริงๆแหละ อยากทดสอบว่า เจ้าตัวจะรู้สึกอย่างไรกับข้อเสนอหลุดโลกของเธอ ถ้าเขาตกใจ ก็น่าจะเตลิดไปเลย...มาวันนี้ หลังจากโทร.เช็คกับคุณทะนง ทนายบริษัท แล้วรู้ว่า เด็กยังอยู่ เธอจึง..ย่องมา... ร่างสูง ไหล่กว้าง ยืนท้าวเอวอยู่ตรงบานกระจกรอบผนัง ไม่สวมเสื้อ นุ่งกางเกงกีฬาตัวเดียว จากดรัมเบลที่วางกลิ้งกับพื้น กับรอยเหงื่อบนแผ่นหลังฉกรรจ์ บอกให้รู้ว่า เขาเพิ่งออกกำลังกายเสร็จ “เพราะฉันมันเป็นคนแบบปอน ปอน...” เหมือนเขาจะสำเหนียกถึงการมาของเธอได้ จึงมันขวับมา แล้ว ใบหน้าเข้มด้วยรอยหนวดเครา ที่เจ้าตัวจงใจไว้ให้เข้มเหมือนเจ้าชายปากีฯรายนั้น ก็พลันกระจ่างด้วยรอยยินดี ปากขยับยิ้ม ตาเป็นประกายจ้า"