วิวาห์มาร โดย...บัวริน อารัมภบท “ผมไปทำอะไรให้คุณไม่ทราบ”สรภพจ้องมองหล่อนด้วยสีหน้ายิ้มเยาะ “คุณ...คุณแกล้งฉัน”ฑุลิกาเต้นเร่าๆ ความอับอายที่เกิดขึ้นทำให้หญิงสาวพาลโกรธเขาอย่างไม่มีเหตุผล “ผมนี่นะแกล้งคุณ ผมไปแกล้งคุณตรงไหนครับ...คุณต่างหากล่ะ จะให้ท่าผมก็บอกเถอะคุณ” “บ้า...ฉันไม่ได้ให้ท่าคุณยะ” “คุณแกล้งลื่นเห็นๆ” “ตาบ้า! ฉันแกล้งลื่นที่ไหนกัน...”ฑุลิการ้องเถียงหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธ “ฉันอาบน้ำของฉันอยู่ดีๆ คุณนั่นแหละแกล้งฉัน” “ก็คุณเอากระเป๋าผมไปไว้ที่ไหนล่ะครับ” “ฉันก็เอาไปวางไว้ห้องโน้นนะซิ” “ไปวางทำไมห้องโน้น...นี่มันห้องผมนะคุณ...ไปหยิบมาไว้ที่นี่เดี๋ยวนี้!”เขาสั่งเสียงเข้มวับ แบบที่ทำให้ฑุลิกาอ้าปากค้างไปเลยทีเดียว “ห้องนี้ห้องคุณ! แต่คุณบอกให้ฉันนอนห้องนี้ไม่ใช่หเหรอ” “ก็ใช่นะซิคุณ”สรภพยักไหล่อย่างไม่เดือดร้อน “แล้วไง...ผมก็พูดถูกแล้วนี่...” ฑุลิกาเบิกตาโต เมื่อเข้าใจเจตนาของเขาแล้วในที่สุด “นี่...นี่คุณจะให้ฉันนอนห้องเดี่ยวกับคุณนี่นะ?” สรภพจ้องหน้าหล่อนสีหน้าจริงจัง“ก็ใช่นะซิครับ ผัวเมียกันก็ต้องนอนห้องเดียวกันซิคุณ ไม่มีใครสอนหรือไง นี่คุณ ตกลงโง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่”เขาว่า ฑุลิกาโกรธจนแทบกรี๊ดออกมา“ไอ้บ้า! เรื่องอะไรมาว่าฉันโง่” สรภพยิ้มอย่างเยาะๆ“แบบนี้เขาไม่เรียกว่าโง่แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะคุณ...เอาล่ะครับ...รีบไปล้างเนื้อล้างตัวได้แล้ว...เดี๋ยวขี้เกลือจะขึ้นซะ”เขายั่ว ฑุลิกามองเขาอย่างเดือดปุดๆ ให้ตายเถอะ...ทำไมหล่อนต้องมาเจอะเจอกับคนบ้าแบบนี้ด้วยเนี่ย ฑุลิกาเต็มไปด้วยความคับข้องใจ ฑุลิกาปาดน้ำตาอย่างโมโหจนทำอะไรไม่ได้ รักด้วยใจ บัวริน