สะดุ้งเฮือก เมื่อโทรศัพท์บ้านกังวาน หัวใจเต้นกระหน่ำ นังนั่นหรือเปล่า เป็นไปไม่ได้ หล่อนจะรู้เบอร์บ้านเราได้ยังไง ทางโรงพิมพ์คงไม่บอกหรอก.. ตรงไปคว้ากระบอกโทรศัพท์มาแนบหูโดยไม่ออกเสียง หวังว่าอาจจะเป็นวัล เพราะมือถือหล่อนอาจจะแบตฯหมด แต่ เสียงที่ได้ยิน..เขากระแทกหูลงบนตู้ วางหงาย ยังได้ยินเสียงแว่วๆออกมา “อย่าคิดว่าจะหนีศศิพ้น ยิ่งคุณทำแบบนี้ ก็เหมือนจะยิ่งเร่งศศิให้ตามหาคุณ..” คราวนี้ เขาดึงแจ๊คโทรศัพท์ออกจากเครื่องเลย แน่จริง ก็ตามมา.นังตัวดี ! ใจสั่น มือสั่น ด้วยความโกรธ เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าใจคนที่เอาปืนมายิงคน น่าจะเพราะถูกกดดันแบบนี้เอง ตอนนี้ ถ้ามีปืน เราก็คงไม่แคล้วฆ่าคนตาย แล้ว..ผลตกอยู่กับใคร เราเข้าคุก ลูกกับเมียจะต้องอยู่กันโดยไม่มีเรา หนำยังต้องอับหน้าผู้คน ..แค่คิด เขาก็ส่ายหน้าทนไม่ได้แล้ว หาอะไรกินก่อนแล้วกัน ..ชีวิตมันต้องเดินต่อไป ความผิดครั้งนึ้ จะเป็นบทเรียนแสนสาหัสที่สุดในชีวิตของเรา เราต้องหาทางแก้ให้ได้ พยายามปัดความกังวลทิ้ง มีอะไรต้องทำอีกมากมาย เรื่องนี้ มันขี้หมา เก็บมาคิดทำไม