เพียงเพราะถูกกล่าวหาจาก ‘อีเมลแปลกหน้า’ ว่า งานออกแบบของ ‘เตชินี’ เหมือนกับบ้านของบรรพบุรุษเขาแบบเป๊ะ ๆ งานนี้สถาปนิกสาวผู้แสนจะมั่นใจในตัวเอง จึงบุกป่าฝ่าดงไปเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ.... แต่ใครจะรู้ว่าเธอต้องเดินทางไกลชนิดที่หาทางกลับบ้านไม่ได้... เนื่องจากเธอเดินทางย้อนเวลามานานถึง 60 ปี ************************************************* “บ้านคุณอยู่ตรงไหนล่ะ” อติวัณณ์ถามเมื่อเข้าเขตบางกะปิ หรือถ้าจะเรียกให้ถูกก็คือ ทุ่งบางกะปิ บ้านเรือนหนาตาที่เตชินีคุ้นเคยกลับกลายเป็นนาผืนกว้าง มีฝูงวัวยืนเล็มหญ้าอยู่ไกลๆ ในหนองน้ำริมทางมีควายนอนแช่ปลักเลนอยู่ “คุณน่าจะมาผิดทางละค่ะ ฉันไม่คุ้นทางนี้เลย บ้านฉันอยู่หลังเดอะมอลล์ คุณไปส่งฉันที่นั่นก็ได้” หญิงสาวพูดอย่างจนปัญญา อยู่กลางทุ่งแบบนี้เธอไม่รู้หรอกว่าต้องบอกทางอย่างไร “เดอะมอลล์อะไรกันคุณที่บางกะปิเนี่ยนะ ถ้าคุณอยากไปมอลล์ไปห้างก็นู้นครับที่วังบูรพาโน่น” อติวัณณ์แทบจะหมดความอดทนเมื่อหญิงสาวยังคงพูดจาไม่รู้เรื่อง “ฉันไม่ได้อยากไปห้าง ฉันอยากกลับบ้าน” เตชินีเริ่มพูดเสียงดังขึ้น ไม่ใช่เพราะความโมโหที่ชายหนุ่มตวาดเธอ แต่เพราะความกลัว กลัวว่าจะไม่มีบ้านให้เธอกลับไปอีก “คุณตะปูครับ ผมขับรถมาทั้งวันแล้ว เหนื่อยมาก อยากถึงบ้านแล้ว ถ้าคุณไม่บอกผมว่าบ้านคุณอยู่ไหนผมคงต้องให้คุณหารถกลับบ้านเองนะ” ชายหนุ่มพูดช้าๆ อย่างพยายามสะกดอารมณ์ เตชินีก้มหน้าเงียบอยู่ครู่หนึ่งแล้วตบหน้าตัวเองอย่างแรง อติวัณณ์ที่นั่งอยู่ด้านข้างสะดุ้งแล้วเอ่ยถาม “ตะปู คุณเป็นอะไร” ชายหนุ่มถามเสียงอ่อนด้วยกลัวคนข้างกายจะคลุ้มคลั่ง หญิงสาวเอ่ยถามเบาๆ อย่างหมดแรง ความเจ็บจากแรงปะทะที่หน้าเป็นหลักฐานยืนยันว่าเธอไม่ได้ฝันอยู่ “ปีนี้ปีอะไรคะ” “หา คุณว่าอะไรนะ” “ปีนี้ พ.ศ.อะไรคะ” “พ.ศ. 2500” เตชินีเงียบอยู่พักก็ถามต่อ “ค่ะ 2500 อะไรล่ะคะ” “ก็ 2500 เฉยๆ นี่ละ คุณถามอะไรของคุณ นี่เรากำลังหาทางไปบ้านคุณอยู่นะ” อติวัณณ์ตอบด้วยใบหน้าที่มีร่องรอยความไม่เข้าใจอยู่เต็ม ไปหมด