หิมะขาวสะอาดปลิวโปรยบางตาหากสม่ำเสมอประหนึ่งเป็นของขวัญที่ผืนฟ้ามอบให้กับโลกมนุษย์ เกล็ดหิมะปลิวว่อนเต็มทั่วทั้งท้องทุ่งรอบตัวหนุ่มสาวทั้งสอง ที่แห่งนั้นไม่มีใครอื่นจนดูคล้ายกับว่าโลกทั้งโลกมีเพียงเขาและนางโดยมีละอองสีขาวบริสุทธิ์เป็นม่านกั้นคนทั้งคู่ออกจากมนุษย์อื่นทั้งมวล "เจ้าลองจับหิมะดูสิ" หญิงสาวจู่ๆ ก็เอ่ยออกมา ชายหนุ่มขมวดคิ้วสงสัย "เมื่อข้ายังเด็ก ย่าของข้าเคยบอกว่าหากไล่จับเกล็ดหิมะสำเร็จ จะขอพรได้สมหวังหนึ่งประการ" เขาเลิกคิ้วขึ้น "ลองดูซี่ เจ้าจะได้รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่เจ้าคิด" พริบตานั้น มือซ้ายของเขาก็ตวัดออกไปอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มหงายมือข้างนั้นให้นางดู เพียงแค่ครั้งเดียวหิมะเกล็ดใหญ่ที่ยังคงรูปทรงหกเหลี่ยมสมบูรณ์ก็อยู่บนปลายนิ้วนางเขา หญิงสาวยิ้มกริ่ม นึกขึ้นได้ว่าเขามีวรยุทธ เรื่องที่นางทำอย่างยากลำบากเขาก็ทำได้ยากพอๆ กับขยับมืออย่างที่เห็นนั่นเอง "ข้าน้อยขอให้ท่านแต่นี้เจอแต่สิ่งที่ดี เจอเรื่องลำบากน้อย เสียใจน้อย เหนื่อยน้อย ชีวิตท่านไร้อุปสรรค แล้วท่านจะได้เพิ่มเบี้ยหวัดให้ข้าเพิ่มเป็นถั่วสักสี่ห้าโต่ว" หญิงสาวฟังแล้วใบหน้าก็แดงระเรื่อ รู้สึกเหมือนมีเกล็ดหิมะฟูฟ่องอยู่ในหัวใจ มันเต็มปรี่แต่เหมือนจะทำให้หัวใจนางโบยบิน อบอุ่นทว่าเย็นสบาย เพราะสิ่งที่เขาทำให้นางเมื่อนั้นต่อให้ทองสักหมื่นชั่งก็ยังน้อยไป ชายผู้นี้มิใช่หรือที่พานางฝ่าออกจากวังหลวงที่เกือบจะเป็นที่ตายของนาง ก็เขามิใช่หรือที่เป็นขบถต่อองค์ฮ่องเต้เพียงเพราะเสี่ยงชีวิตมาช่วยเหลืออดีตฮองเฮาที่ตกบัลลังก์เช่นนาง เขาทิ้งทุกอย่างเพียงเพื่อช่วยสตรีที่สิ้นไร้ไม้ตอกแล้วกลับมาเรียกร้องเพียงแค่ถั่วเพียงสี่ห้าโต่วกระนั้นหรือ ก้อนแข็งจุกขึ้นมา สิ่งเดียวที่นางตัดสินใจถูกในชีวิตคือมีเขาผู้นี้เป็นชู้รักนั่นเอง