เพราะอุบัติเหตุในคืนนั้นทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนไปตลอดการ ซึ่งสาเหตุทั้งหมดมันก็มาจากเขาด้วยกันทั้งสิ้น “คุณไปรอข้างนอกก่อน เดี๋ยวผมแต่งตัวเสร็จจะตามออกไป ข้าวคงใกล้จะมาส่งแล้ว” คนตัวสูงเตรียมตัวจะหันหลังกลับ แต่อยู่ๆ มือเล็กก็มาขว้าข้อมือของเขาไว้ กระตุกเบาๆ เหมือนเด็กน้อยร้องขอของเล่นจากผู้ปกครอง ใบหน้าหวานที่คลอไปด้วยหยาดน้ำตาสีใส มองเขาอย่างเว้าวอน “อย่าไปนะ...” “หืม?” ตอนแรกเขาแค่คิดว่าคงจะอาการหื่นของยัยเด็กนี้ แต่พอเห็นแบบนี้แล้ว คงจะเป็นความร่านมากกว่า อย่าหวังว่าเขาจะสนองมันให้กับเธอ ยอมรับเลยว่าในคราแรกก็สั่นไหวไปกับใบหน้าที่เธอแสดงออกมาเหมือนกัน ถึงว่าถึงได้ท้องไม่มีพ่อ นี่ก็คงทำแบบนี้ให้ผู้ชายทั้งหลายหลงปักหัวปรำ แต่พอท้องแล้วก็ถูกเขี่ยทิ้ง ‘เหอะ น่าสมเพช’ “ฉัน ฉัน...” แววตาที่มองสบตาเขาในตอนแรกเริ่มสั่นไหว น้ำตาที่หายไปแล้วคล้ายจะกลับมาอีกครั้ง เมื่อเห็นสายตาดูแคลนที่เขาส่งมาให้ เธอก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้ แต่อาการบ้าๆ นี่มันไม่หายไปสักที จะขอร้องให้เขาช่วยก็กระดากอาย เธอคิดว่าแค่ได้สัมผัสเขามันคงจะหาย แต่ไหนเลยความต้องการกับมากขึ้นเรื่อยๆ มันเหมือนกับว่าเธอต้องการมากกว่านั้น “ปล่อย!” ... “พิงค์จะหาคุณ จะหาคุณพ่อ ฮือๆ จะหาคุณพ่อ คุณพ่อขา ฮือ”