คุณเคยไหม... อยากเป็นอะไรสักอย่าง ที่สังคมไม่ค่อยยอมเปิดรับ ถึงแม้มันจะไม่ได้สร้างความเดือดร้อนใด ๆ ให้ใครเลยก็ตาม แต่เขากลับต่อต้านและรับไม่ได้ในสิ่งที่เราเป็น และในบางครั้ง คน ๆนึง ที่อาจจะรู้สึกเหมือนกัน เขาก็ยังต่อต้านความรู้สึกตัวเอง ค่ำคืนในฤดูร้อน เซน หนุ่มวัย 20 แอบมองชายผู้ที่เพิ่งเคยเจอกัน เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ผ่านช่องประตู ที่ถูกแง้มทิ้งไว้เพียงเล็กน้อย ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยห่วงใยต่อภูวดล ชายร่างสูงที่นั่งก้มหน้า อย่างหมดอาลัยตายอยาก เขาเพิ่งสูญเสียพ่ออันเป็นที่รักไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อน จากการฆ่าตัวตาย อันเป็นผลพวงมาจากโรคซึมเศร้า ตั้งแต่ผู้เป็นแม่ของเขาจากไปด้วยโรคร้ายอย่างไม่มีวันหวนกลับ พ่อของเขาก็อยู่ในภาวะซึมเศร้ามาโดยตลอด จนกระทั่ง ท่านได้ตัดสินใจที่จะจากเขาไปอีกคน เขาไม่มีท่าทียินดีกับการมาของเซนเลยด้วยซ้ำ ได้แต่นึกว่า การมาที่นี่ของเซนครั้งนี้ จะทำได้ดีและตลอดรอดฝั่งหรือเปล่านะ เซนเดินตามภูวดลขึ้นรถมาแบบไม่รู้เหตุผล เขาเองก็ยังงงกับท่าทางของภูวดล รถถูกขับออกมาและจอดสนิทในสวนสาธารณะ "อื้อออ... พี่ดลจะทำอะไรครับ" เซนดันใช้สองมือดันอกภูวดลออกทันที เพราะอยู่ ๆ ภูวดลก็ตรงเข้าจูบเขาด้วยอารมณ์รุนแรง เขาถอยตัวออกเล็กน้อย พร้อมกัดริมฝีปากล่างตัวเองไว้แน่น พร้อมจ้องเซนตาเขม่ง "เป็นอะไรไปครับ ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า" ภูวดลเหมือนจะได้สติ ก่อนจะนั่งลงแบบทิ้งตัวที่เบาะคนขับ เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ "ไม่...ไม่มีอะไร ฉันมันคงบ้าไปเอง ลงไป นายจะไปไหนก็ไปเถอะ" "ครับ?" "ฉันบอกให้ลงไปไง!" ภูวดลตั้งแต่ออกไป ก็เพิ่งจะกลับเข้ามาที่บ้านในช่วงเย็น เขากลับมาพร้อมหญิงสาวแปลกหน้า บรรยากาศและความรู้สึกแปลกไปจากวันก่อน ๆ มันช่างโดดเดี่ยว เมื่อรู้ว่า คนที่ร่วมรักกับตนเมื่อคืนก่อน กำลังสมสู่กับหญิงอื่นอยู่ห้องข้าง ๆ ชายคนที่เมื่อวานยังนอนเคียงข้าง โอบกอดกัน วันนี้คนข้าง ๆ นั้นกลับไม่ใช่เขา