เพราะความหวังดี ทำให้อรุณลักษณ์ได้ช่วยเหลือชายนิรนามที่บาดเจ็บอยู่ในตรอก ในค่ำคืนฝนพร่ำ และนั้นนำพาให้เธอเข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องอันตราย ชายผู้นั้นคือลูเซียส แวมไพร์สายเลือดราชวงศ์ อรุณลักษณ์ถูกศัตรูของลูเซียสทำร้ายด้วยคมเขี้ยวบาดผิว ทำให้เลือดกลายเป็นพิษ ยามใดพระจันทร์เต็มดวง ยามนั้นร่างกายเธอเร่าร้อนทรมาน และเลือดของเขาคือสิ่งที่ช่วยบรรเทา ******************************* ลูเซียสก้าวเข้ามา แล้วปิดประตูห้องลงตามเดิม เดินตรงไปยังหน้าต่างเปิดออก แสงจันทร์กำลังสาดส่องเข้ามา ดวงจันทร์จวนเจียนเต็มดวงทุกขณะ ตึก ตึก มือบางยกจับหน้าอก ร่างกายร้อนผ่าว ดวงตาฉ่ำปรือจ้องมองไปยังร่างสูงใหญ่ นัยน์ตาแดงก่ำมองมา “ผมพูดอะไรไปคุณคงไม่เข้าใจ เพราะตอนนี้ร่างกายคุณกำลังร้อนราวกับถูกไฟเผา” เขาบอกเสียงเบา แล้วก้าวเข้ามาใกล้ สติคนตัวเล็กเริ่มเลือนหาย กัดริมฝีปากเพื่อระงับอาการทางกายอย่างสุดกำลัง “ร้อน...” เสียงหวานครางแผ่ว เขากระตุกยิ้มมุมปาก กอดอกจ้องมองร่างตรงหน้ากำลังทุรนทุราย “ฉะ...ฉันไม่ไหวแล้ว” เธอบอก แควก! ชุดพยาบาลขาดวิ่นด้วยแรงกระชาก อรุณลักษณ์ไม่อาจทนต่อความเร่งเร้าของพิษร้ายได้อีก สติเธอเลือนหายอย่างสิ้นเชิง ลูเซียสยืนมองภาพนั้นนิ่ง ไม่นานนักพยาบาลสาวก็เปลือยเปล่าต่อหน้า เขาขบกรามแน่น เมื่อแสงจันทร์เต็มดวง ร่างสลักเสลาขาวราวกับงาช้างกำลังถูกแสงจันทราย้อมกาย มันช่างงดงามไร้ที่ติ ดวงหน้างดงามกำลังเผยอเย้าราวกับเชิญชวนให้เขาดอมดม เธอทรุดกายลูบไล้ร่างกายตนเอง จนกลายเป็นรอยแดงตามเนื้อตัว ดิ้นรนกระสับกระส่าย คนมองกำมือแน่นแล้วเบือนหน้าหนี หัวใจเขากำลังกระตุกเต้นอย่างประหลาด เมื่อปรับอารมณ์ได้ลูเซียสก้าวเข้ามาใกล้ ย่อกายลงมือแตะต้องลงบนผิวกาย เจ้าของมันสะดุ้งผวากอดรัดไว้แน่น “ฉันต้องการคุณ...” เธอกระซิบข้างใบหูแผ่วเบา “เธอไม่เข้าใจ ว่ากำลังร้องขออะไรจากฉัน..” เขาเปรยเสียงเบา แล้วโอบอุ้มร่างเปลือยเปล่าไว้แนบกาย ก่อนวางลงบนเตียง