หลังบ้านมีสวนดอกไม้ขนาดเล็กที่มารดาของพิชญาปลูกไว้ดูเล่น บ่ายวันนั้นเขาจำได้ดี พิชญาในวัยเด็กผูกโบว์สีขาวเดินหลบธาวินไปแอบเล่นคนเดียวในดงดอกไม้นั้น ด้วยเพราะทิวาไปเรียนเปียโน นั่นทำให้เขาแกล้งเธอสารพัด จนเด็กหญิงตัวน้อยหลบหน้าแอบไปเล่นคนเดียว ธาวินวิ่งหาเธอจนทั่วบ้าน “พ่อครับ เห็นน้องพิชญ์ไหมครับ” บิดาวางมือจากเอกสารบนโต๊ะแล้วหันมาลูบศีรษะเขาหนึ่งครั้ง “วันนี้พี่วาไม่อยู่ น้องพิชญ์อยู่กับแม่หรือเปล่าลูก” “ไม่ครับ วินหาจนทั่ว วินอยากเล่นกับน้อง” ธาวินกำมือไว้ข้างหนึ่ง ด้วยเพราะกำลังโกหก เขาไม่มีโอกาสเข้าถึงพิชญามากนักด้วยเพราะเวลาส่วนใหญ่เธอมักจะใช้กับทิวาพี่ชายของเขาวันนี้จึงเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุด “ถ้าอย่างนั้น น้องพิชญ์เล่นชิงช้าอยู่หรือเปล่า ลองไปดูไหมครับ” บิดากล่าวด้วยวาจานิ่มนวล ธาวินแสดงอาการดีใจอย่างถึงที่สุดก่อนจะวิ่งตึงตังลงมาด้านล่าง ร่างเล็กวิ่งเข้ามายังต้นไม้ที่ผูกชิงช้าไว้ กลับหาไม่เจอ หากแต่เขายืนสำรวจอยู่ครู่หนึ่งจึงเห็นร่างของเด็กหญิง ที่กำลังเด็ดดอกไม้สีสวยขึ้นมาใส่กระเช้าหวายอันเล็ก ธาวินตะลึงงั้นเผลอมองจนลืมจุดประสงค์ว่ากระหายอยากแกล้งเด็กสาวมากขนาดไหน สายตาหวานวาดมองดอกไม้ไปเรื่อย ก่อนจะหันมาสบตากับธาวินเด็กเจ้าเล่ห์ เพียงเท่านั้นพิชญาหยุดนิ่งทุกการเคลื่อนไหว เธอก้มหน้าดูดอกไม้ในกระเช้าอย่างไม่ไหวติง ทำทีเหมือนไม่เห็นธาวิน ภาวนาให้เขาเดินกลับไป แต่ไม่เป็นอย่างนั้น ธาวินรีบวิ่งเข้าไปกระชากเช้าหวายจากมือน้อยๆ “จะเอาไปไหน” เขาถามเสียงแข็ง หญิงสาวหลุบตาต่ำลง “จะเก็บให้พี่วาค่ะ” ธาวินรู้สึกใจหายวูบ หากแต่ทำได้แค่มองกระเช้านั้นครู่หนึ่ง แล้วหันไปช่วยพิชญาเก็บดอกไม้ใส่กระเช้าอีกสองสามดอก ก่อนจะเหลือบไปเห็น งูตัวสีดำสนิทค่อยๆ เลื้อยเข้ามาด้านหลังพิชญา ในนาทีนั้นธาวินรีบดึงตัวพิชญาออกจนหญิงสาวกระเด็นเข่าไปกระแทกกับหินก้อนใหญ่จนเลือดออก ตัวของธาวินเซเข้าไปถูกตัวของงูแล้วโดนกัดเข้าที่ขา เขารู้สึกเหมือนมีเข็มแหลมๆ ทิ่มเข้าเนื้อ หากแต่รู้ในนาทีนั้นว่าโดนงูกัดเสียแล้ว “พี่วินผลักพิชญ์ทำไมคะ” หญิงสาวมองเลือดที่ไหลออกจากเข่าตัวเอง แล้วเงยหน้าถามด้วยแววตาระริก ธาวินรู้สึกเจ็บที่แผลสุดชีวิต หากแต่กัดฟันแล้วตอบเธอด้วยคำพูดแรงๆเพื่อกลบความจริงบางอย่าง “ก็ฉันเกลียดเธอ ไปให้พ้น” ธาวินเขวี้ยงกระเช้าหวายใส่หญิงสาว พร้อมกับดอกไม้กระจายเต็มพื้นไปหมด หญิงสาวร้องไห้แล้ววิ่งหลบเข้าไปในบ้าน ก่อนที่ทุกคนจะวิ่งวุ่นตามหาธาวินแล้วรีบพาไปโรงพยาบาลรักษาได้ทันท่วงที ไม่มีอะไรเจ็บปวดได้เท่ากับพยายามปิดบังความรู้สึกตัวเอง ความรู้สึกที่ธาวินมีให้หญิงสาวในวัยเด็กกับความรู้สึกในตอนนี้ยังคงเป็นความรู้สึกเดียวกันไม่เปลี่ยนแปลง