รอยยิ้มเก๋ผุดขึ้นที่ริมฝีปาก แววอ่อนโยนฉายออกเต็มใบหน้า ปรมะจ้องมองภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้านี้ไม่วางตา กระแสบางอย่างที่วิ่งริ้วขึ้นสู่หัวใจทำให้ไม่อยากจะพลาดไปสักเสี้ยววินาทีเดียวที่จะมองภาพแห่งความสุขนี้ให้นานที่สุด ทั้งเธอและลูก..ดูงดงามเสียจน..เขาอยากจะโทษว่าเป็นความผิดของตัวเองที่ในวันนั้น..เขารั้งเธอไว้ไม่ได้ เพราะความขลาดเขลาของเขาจึงทำให้เธอต้องมาเผชิญกับสิ่งที่เจ็บปวดอย่างนี้ เขาผิดเอง