เมื่อกาลเวลานำพาเขาและหล่อนมาพบกัน คนหนึ่งนั้นคือแม่ทัพผู้เกรียงไกรแห่งสัตตบุรี อีกหนึ่งนั้นคือบรรณารักษ์สาวผู้สวมแว่นหนาเตอะ และมักจะอยู่กับกองหนังสือมากกว่าหนุ่มๆ เขาปรากฏกายหน้าบ้านหล่อนในสภาพ...เปลือยอก เลือดท่วมตัว และมือขวายังกำดาบที่ชุ่มโชกด้วยเลือดข้นคลั่กไว้มั่น! ------------------------------------------- ปโยราศิควรหยุด แต่เขาคล้ายห้ามตัวเองไม่ได้ ริมฝีปากอันร้อนผ่าว แตะตรงนั้นตรงนี้ แก้มซ้าย แก้มขวา ปลายจมูก ปลายคาง ก่อนจบลงที่กลีบปากอิ่มเต็ม กลีบปากอันอ่อนหวาน งดงามราวกุหลาบแรกแย้ม มันสั่นระริกรอคอยการปลอบประโลมและปรนเปรอ เขาละเลียดชิมอย่างเพลิดเพลิน ขบเม้ม ดูดดึง เคล้าคลอ บ้างผ่อน บ้างถอย บ้างรุกเร่งเร้า มอบความรู้สึกวาบหวามซาบซ่านและทรมานจนหล่อนหัวหมุน วิไลรัมภาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายกแขนโอบรอบคอเขาไว้ตั้งแต่เมื่อไร มารู้สึกตัวก็ตอนเขาจับตัวหล่อนนอนลงบนโซฟาและกระซิบเสียงแหบพร่าทรมาน ‘ข้า...ปรารถนา...ตัวเจ้า’