“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ที่นี่ อยู่ข้างๆ เธอ...” เสียงทุ้มกระซิบข้างๆ ใบหูสะอาดขาวอย่างปลอบประโลม ทุ่มความห่วงใยไปทั้งหมด ไม่คิดจะกักกันไว้อีก ทว่า...ร่างระหงยังคงกระส่ายกระสับไปมา เหมือนบุษบากำลังวิ่งโล่เข้าไปสู่ดินแดนไม่คุ้นเคย รอบด้านเต็มไปด้วยความมืดมิด บรรยากาศรอบตัวเงียบเหงา ลมร้อนๆ นั้นพวยพุ่ง ให้ความรู้สึกหวาดหวั่น ปากอิ่มระริกตะโกนเรียกหาความช่วยเหลือ...มีเสียงหนึ่งที่ดังแว่วอยู่ไม่ไกล เขากำลังปลุกเธอให้หลุดจากภวังค์ที่น่ากลัวจับใจนี้ “รัก...ผมอยู่นี่” รพีภัทรยังคงกระซิบแผ่วๆ ชิดใบหูนุ่ม เมื่อร่างคนป่วยดิ้นพล่านอ้อมแขนหนาก็กอดรัดรึงไว้อย่างแนบแน่น พยายามทำทุกอย่างให้ร่างแน่งน้อยนี้ได้สติ “ผมอยู่นี่คนดี ไม่ต้องกลัว...” เขาเฝ้าเอ่ยคำนุ่มนวลชิดใกล้ปากอิ่ม พร้อมลูบแผ่นหลังเล็กสั่นเทาไว้ในอ้อมแขน สงสัยพิษไข้คงกำเริบ หญิงสาวถึงได้เพ้อหนักมากมายขนาดนี้ เจ้าของวงแขนเรียวบางเอื้อมกอดเอวสอบไว้แน่น ในความฝันเดียวดายนั้นเธอพบใครสักคนที่หยิบยื่นมือเข้ามาฉุดรั้ง เขาปัดเป่าความหนาวเหน็บให้จางหายก่อนจะส่งความอบอุ่นให้พร่างพราวในหัวใจดวงน้อย ชั่ววินาที ชายหนุ่มเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่นก็อดถามตัวเองไม่ได้ ว่าทำไมเวลานี้เขาถึงได้ห่วงร่างเพรียวบางนี้จับใจ ต้องการทำทุกอย่างให้เธอฟื้นขึ้นมาและได้สติ เขามีความรู้สึกแบบนี้ ...ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ดวงตากลมๆ เริ่มหรี่ปรือมองรอบตัว กะพริบถี่ๆ ไล่อาการหนักอึ้งเมื่อเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม ตอนนี้เธอรู้สึกตัวมาด้วยอาการเมื่อยขบไปทั้งร่างกาย สายตาปะทะเข้ากับท่อนแขนเต็มไปด้วยมัดกล้าม จังหวะการเต้นของอะไรบางอย่างที่เธอได้ยินอย่างถนัดถนี่ “เอ่อ...คุณภัทร” เมื่อรู้สึกตัวร่างบอบบางก็ผละห่างจากอกแกร่งที่ให้ไออุ่น รพีภัทรจ้องมองปากจิ้มลิ้มสั่นระริกอย่างตื่นกลัวนั่นราวกับกลืนกิน แต่ดูคล้ายอาการหนาวเหน็บยังรายล้อมกายหญิงสาวอยู่มากทีเดียว “ฟื้นแล้วเหรอ...” “ค่ะ” เจ้าของปากอิ่มอ้อมแอ้มตอบเบาๆ แล้วกวาดมองรอบห้อง รู้สึกถึงความโปร่งโล่งของร่างกายตัวเองแล้วก็หน้าแดงมือเล็กดึงผ้าห่มมาคลุมกายจนถึงต้นคอสะอาดขาว “รัก...” เสียงทุ้มละมุนละไมดังขึ้น เจ้าของเสียงนั้นขยับกายเข้ามาใกล้ ใบหน้านวลงามเบือนหนี แต่กลับถูกนิ้วเรียวแกร่งเชยคางให้สบมอง เจ้าของดวงตากลม เริ่มเกิดอาการหน้าร้อนผ่าว สมองแทบหยุดทำงานเมื่อใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้ ความอบอุ่นและสัมผัสละมุนละไมอ่อนนุ่มพาดผ่านปากเรียวอิ่ม ความร้อนเริ่มลากไล้ให้เรียวปากอิ่มได้ชุ่มชื้น “เอ่อ...” เสียงเล็กค้านเบาๆ แต่ก็ถูกกดจูบลงหนักๆ “ได้โปรดเถิด ให้ฉันได้ดูแลเธอ...”