“ฉันรู้สึกว่า...มันเป็นของฉัน หมาป่าตัวนั้นเป็นของฉัน” หน้าเขาร้อนวูบขึ้นมา...สาวน้อย หรือเธอจะจำได้แล้ว “เสียใจด้วยนะ แต่มันเป็นของผม” “สายตาของมันบอกว่าอยากอยู่กับฉันมากกว่าคุณ” เขาหัวเราะ ก่อนหันกลับมาจ้องดวงตาแน่วแน่ของเธอ หญิงสาวกำลังคิดจะทำอะไรอยู่เหรอ “เพ้อเจ้อ” “คนเมืองนี้เขาสงสัยกันว่าเจ้าพีเป็นฆาตกร” เขาไปนิ่งไครู่ “ตำรวจกระมัง ที่สงสัย” “แต่มันเคยช่วยชีวิตฉันไว้” “งั้นเหรอ เห็นผู้หญิงละไม่ได้” “มันมีเหตุผลอะไร ทำไมถึงช่วยฉัน” ชายหนุ่มเงียบไปหลายอึดใจ ก่อนจะเดินหนีเธอเข้าไปในห้องทำงาน เธอไม่รอช้า รีบเดินตามไปทันที “ฉันเคยเห็นนะ” เขาชะงัก “เห็นอะไร” “หางของคุณ” “หางเหรอ?” เขานิ่งไปอึดใจหนึ่ง “คุณตาฝาดแล้วล่ะ ผมจะมีหางได้ไง” “ฉันเห็นตอนที่เรานอนด้วยกัน คุณคิดว่าฉันหลับ แต่ความจริง ฉันไม่ได้หลับเลยสักวินาทีเดียว ฉันเห็นหางคุณโผล่ออกมา ฉันเห็นคุณตอนกลายร่าง ฉันเห็นทุกอย่าง เต็มสองตา”