“โคตรแปลก” คนตรงหน้าเอ่ยพึมพำเบาๆ ก่อนจะดึงฮูดที่คลุมศีรษะจนปิดหน้าปิดตาไปทางด้านหลัง เหลือเพียงหมวกสีดำที่สวมไว้ เขาหันมามองฉันด้วยแววตาประหลาดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง “หรือชะตาลิขิตให้เราได้มาเจอกัน เพื่อพี่จะได้ช่วยชีวิตผม โคตรเหมือนในหนังเลยพี่” “ไร้สาระ” ฉันส่ายหัวให้กับคำพูดบ้าๆ ของเขา พร้อมฟังคำพูดภาษาเกาหลีที่เขาเอ่ยอยู่คนเดียวซึ่งฉันก็แปลไม่ออก สงสัยมันจะเป็นลูกครึ่ง “ฉันได้พรสวรรค์นี้มาก็เพื่อชดใช้กรรมเท่านั้นแหละ” “ไม่ใช่หรอก พี่ได้พรสวรรค์นี้มาเพื่อผมต่างหาก” คนฉีกยิ้มกว้างรีบหันมาจับมือฉัน และท่าทีนั้นทำฉันตกใจพอๆ กับที่แปลกใจเลยละ “ว้าว...พี่แม่งเป็นผู้หญิงที่โคตรเท่เลยว่ะ” โอเค ไอ้ท่าทีประหลาดนั้นฉันขอละไว้ในฐานที่เข้าใจว่า คือคำชมที่บ้าที่สุดแทนการยกมือไหว้ขอบคุณหรือเอ่ยถึงเทวดาฟ้าดินที่มอบโอกาสที่สองให้เขาได้ใช้ชีวิตต่อก็แล้วกัน