“ยา เราไม่จำเป็นต้องผูกมัดกันหรอกนะ ขอเพียง .ผ่านวันนี้ไป ไม่งั้น นีน่าคง.ทนไม่ได้..” ริมฝีปากที่ในยามปกติ ยาใจชอบมองตอนหล่อนคลี่ยิ้มนิดๆ แบบคนไม่ช่างพูด ประหยัดถ้อยคำ ยามริมฝีปากนี้เบียดบดมา มันถ่ายทอดสิ่งที่ยาใจไม่อาจประมวลได้ เธอพยายามบอกตัวเองระหว่างทำอะไรไม่ถูกว่า มันไม่น่าจะใช่ความรัก. แต่ มันแปลกมากกว่านั้น ตรงที่เธอรู้สึกประหนึ่ง นีน่ากำลังถ่ายทอดความผูกพัน ห่วงหาอาทร ที่เธอไม่เคยได้รับจากใคร แม้แต่ พี่นิค มาก่อน.. ก่อนหลับไปในอ้อมแขนเรียวละมุล นวลเนื้อเบียดแนบชิด ยาใจบอกตัวเองว่า อยากหลับแบบนี้ตราบนานเท่านาน โดยไม่ต้องตื่นมารับรู้ความจริง...