เพราะความใกล้ชิดยามถูกเขาสวาปาม หญิงสาวจึงยอมสละเลือดในกายให้'แวมไพร์'หนุ่มได้ดื่มด่ำครั้งแล้วครั้งเล่า ทว่า...ความน่าอับอายที่แท้จริงคือ ‘ร่องรอยสีกุหลาบ’ บนเรือนร่าง ซึ่งเขาจงใจทิ้งไว้ประจานเธอ... +-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+- ‘อาทิตยา’ ถูกผลักให้นอนลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ในห้องส่วนตัวสุดหรู ด้วยฝีมือเจ้าของนัยน์ตาสีอำพันเย้ายวนซึ่งกำลังจ้องเธอราวกับจะกลืนกินกันเข้าไปเสียเดี๋ยวนั้น เครื่องหน้าแบบชาวเอเชียผสมกับยุโรปอย่างลงตัวทำให้เจ้าของร่างซึ่งตามลงมาคร่อมเธอดูราวกับเทพบุตร หากแต่หญิงสาวรู้ดีว่าเขาไม่ใช่ ฝ่ามือขาวซีดของชายหนุ่มแกะกระดุมชุดของเธอและแบะคอเสื้อออก ก่อนจะส่งลิ้นสากลากเลียอ้อยอิ่งตั้งแต่ไหปลาร้าไล่ขึ้นไปบนต้นคอของหญิงสาว ทำเอาผู้ถูกรุกรานเกิดอาการร้อนวูบวาบ ก่อนมันจะอันตรธานหายไป เมื่อเขากัดเธอเสียเต็มแรงในเวลาต่อมา ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่าง ยามถูกเขี้ยวคู่คมแทงทะลุผ่านผิวหนัง แต่หญิงสาวกลับไม่ส่งเสียงร้องแสดงความเจ็บปวดอย่างที่ควรจะเป็น เพราะรู้ดีว่าหากเธอโหยหวนฝ่ายตรงข้ามจะยิ่งรู้สึกพึงพอใจ ซึ่งเธอไม่ต้องการให้เขาสมหวัง ‘น่าหงุดหงิดชะมัด...’ ชายหนุ่มคิดพลางย้ำเขี้ยวของตัวเองให้ลึกลงไปกว่าเดิม คราวนี้มันทำให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้งเฮือก มือเล็กเกร็งจิกแขนเสื้อของเขาแน่น ทว่าเธอก็ยังไม่ยอมส่งเสียงโอดครวญออกมา ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มเข้าหากันเพื่อสะกดกลั้นเสียงสุดความสามารถ ยิ่งเพิ่มความต้องการให้เขาอยากเอาชนะเธอ แวมไพร์หนุ่มถอนเขี้ยวของตนออกหลังจากดื่มด่ำกับรสเลือดซาบซ่านจนอิ่มเอม หญิงสาวใต้ร่างจึงถอนใจอย่างโล่งอก เพราะคิดว่ามื้ออาหารของเขาจบลง แต่เมื่อเธอยันกายลุกขึ้นนั่ง เขากลับรั้งตัวเธอให้ไปคร่อมอยู่บนตัก นัยน์ตาสีอำพันคมกริบจ้องมองเธออยู่สักพัก ก่อนเขาจะวางฝ่ามือเย็นเฉียบทาบลงบนหน้าแก้มแดงปลั่งของหญิงสาว “คะ...คุณอิ่มแล้วใช่ไหมคะ” แม้จะรู้สึกถูกใจเสียงและร่างกายที่สั่นเทาราวกับลูกนกตกจากรัง แต่เพียงแค่นั้นก็ยังไม่ทำให้ความต้องการของเขาถูกเติมเต็ม “!!!” อาทิตยาสะดุ้งวาบ เมื่อเจ้าของริมฝีปากสีซีดใช้ฟันเขี้ยวคู่คมครูดปากแผลของเธอไปมา ร่องรอยที่เขาเพิ่งทำเอาไว้สด ๆ ร้อน ๆ จึงระบมหนักขึ้น สร้างความเจ็บปวดจนร่างบอบบางที่นั่งคร่อมอยู่บนตักสั่นเกร็งรุนแรง “เจ็บรึเปล่า” เธอพยักหน้าถี่ ๆ แทนคำตอบ ทว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ “บอกฉันสิ...” “คะ” “บอกฉัน...ว่าเธอรู้สึกยังไง…” “ฉะ...ฉันเจ็บค่ะ” “ไม่ใช่...” “?” “ร้องสิ...ครวญครางออกมา...ทำให้ฉันรู้ว่าเธอทรมานแค่ไหน...” ใช่...มันคือสิ่งที่เขาต้องการ เสียงร้องโหยหวนจากร่างเล็กที่ติดนิสัยชอบต่อต้าน เขาต้องการจะสั่งสอนให้เธอได้รู้ว่า หากทำให้เขาไม่พอใจจะมีบทลงโทษแบบไหนรออยู่ แต่เมื่อมองไปยังอาภรณ์หลุดลุ่ยบนเรือนร่างอ้อนแอ้น และเลื่อนสายตาไปที่คอเสื้อเชิ้ตซึ่งถูกแบะออก จนเผยให้เห็นผิวขาวเนียนเจือไปด้วยสีเลือดฝาดเหนือเนินเนื้อกลมกลึงที่โผล่พ้นบราออกมา ก็แทบจะทำให้เขาอยากเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นให้เธอร้องครางกระเส่าออกมาแทน แต่มันยังไม่ถึงเวลา... หากเปรียบเป็นผลไม้เขาก็ต้องการรอให้เธอสุกงอมเต็มที่ แล้วค่อยเก็บเกี่ยวกลืนกินเธอเสียให้อิ่มหนำ ให้สาสมกับที่เขารอมานานแสนนาน ไวเท่าความคิดชายหนุ่มก็สะกดความปรารถนาที่เริ่มก่อตัว ด้วยการประกบปากลงบนต้นคออีกฝั่งของหญิงสาว และย้ำหนัก ๆ ลงไปบนผิวเนื้อนุ่มนิ่มด้วยแรงพอประมาณจนทำให้เส้นเลือดฝอยบริเวณนั้นแตก ค้างอยู่สักครู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อมองร่องรอยสีกุหลาบบนต้นคอขาวผ่องอย่างพึงพอใจ มันคือเครื่องหมายซึ่งจะทำพวกสะเออะทั้งหลายที่จ้องจะงาบเธอได้รู้ว่า อย่าริอ่านยุ่งกับของของเขา!