ความตื่นกลัวจับใจ ค่อยๆลดลง กลายเป็นเบิ่งตามองร่างเปลือยขาว ที่ค่อยๆมัวลงช้าๆ มันราวกับมีแสงอะไรบางอย่างมากลืนหล่อนทีละนิด ที่เร่งให้หล่อนรีบจ้องเขา รีบพูด น้ำเสียงเครือสะท้าน “เภเหลือเวลาไม่มากแล้วค่ะ เภดีใจ ที่ในที่สุด การรอของเภไม่สิ้นหวัง เพราะเภได้เจอผู้ชายอีกคน ที่ทำให้เภรู้จักรักก่อนที่เภจะต้อง..ไป .จามรคะ กลับไปแล้วลืมเภให้หมดนะคะ ให้นึกเพียงว่า หลับแล้วฝันไปก็พอ เราอยู่กันคนละ..ฟากของความจริงค่ะ..” แสงนั้นกำลังกลืนหล่อน จามรลุกถลาไปหา ตะปบมือที่จางจนแทบไม่เห็นแล้วอย่างร้อนรน “เภ อย่านะ อย่าไปไหน ผมก็.รักคุณ รักทั้งๆที่.” “เภเป็นความฝันค่ะ จามรคะ ตรงที่เภพาคุณไป มันมีเมืองเก่าอยู่ใต้ดินจริงๆนะคะ เภเพิ่งรู้ ก็ตอนที่.มัน เอาเภไปฝังไว้ ตรงที่เภนั่งแหละค่ะ จามรช่วยไปเอาเภออกจากตรงนั้น แล้วช่วยเผา เอาเถ้าของเภไปโปรยในทะเลนะคะ เพราะเภเป็นชาวเรือ..” แสงที่เขามองไม่เห็น มันกำลังกลืนเภตราจนแทบหมดแล้ว จามรถลาไปคว้า ไปกอดรัด แต่ทั้งหมดที่ทำได้คือ คว้าอากาศ เขาตะโกนสุดเสียง