"เสียงรถแล่นบนถนนตัดเลียบไหล่เขาตรงหน้า มนัสวีแหงนหน้าขึ้นมองอย่างหวาดเสียว นึกถึงภาพตัวเองกระเด็นกระดอนจากรถ กลิ้งหลุนๆ ลงมาถึงทุ่งกว้างด้านล่าง มือที่โอบเอวเธอจากด้านหลัง รัดเข้าหาอกเขา ขณะจมูกโด่งเย็นเฉียบจรดมาที่ซอกคอเธอ “วันนี้มีรถผ่านมามากนะ คุณอยากขึ้นไปบนนั้น เพื่อถามหาใครสักคน ที่อาจพบเห็นพี่ชายคุณไหม?” มันเหมือนเธอมาหยุดอยู่ตรงทางแยก แยกหนึ่งคือหาวิธีกลับบ้านให้ได้ ไม่ว่าจะต้องโบกรถสักคัน เข้าเมืองใหญ่แล้วค่อยหาทางกลับ หรือว่า..อีกแยก ที่หัวใจกำลังรอนๆ ไม่อยาก..ไปจากเลย แต่ เขาเป็นใครกัน? แค่คนแปลกหน้าที่เผอิญได้เจอ การได้จูบกันอย่างดูดดื่ม ใครจะไปรู้ว่ามันอาจจะเกิดจากความพึงใจกันอย่างฉาบฉวย หญิงสาวแหงนหน้ามองรถบนถนน ที่วันนี้มีรถแล่นตามกันราวกับเป็นขบวนแรลลี่ เหมือนพี่วัชกับเพื่อนๆ เธอกลืนก้อนแข็งๆ ในลำคอ ก่อนเบือนหน้ามายิ้มกับเขา “ลองขึ้นไปหน่อยก็ดีค่ะ เผื่อ อาจจะ เจอใครที่ย้อนกลับมาตามหาฉันก็ได้” ใบหน้าขาว หนวดเคราเริ่มเขียวจัดเพราะไม่ได้โกน ขรึมลงพอๆ กับประกายตาที่วูบแสง เขาชักม้า กระตุ้นมันให้ไต่ขึ้นที่ลาดชันเงียบๆ ต้นขาแข็งแรงเหมือนจะร่นห่างจากสะโพกเธอ มนัสวีพยายามไม่รู้สึกอะไร แล้วเธอก็สามารถเบิกตากว้าง เมื่อเห็นรถหลายคันจอดบนไหล่ถนน กลุ่มคนที่ลงจากรถมีลักษณะคล้ายรถบางคันอาจจะเสีย “พวกนั้น คล้ายนักเดินทางคนไทยนะ เข่อซัน” เขาไปหยุดม้าใต้ต้นไม้ใหญ่ ลงม้าแล้ว ก็ส่งมือรับเธอลง บอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ผมจะรอตรงนี้” หญิงสาวตวัดตามองเขาแว่บ น้อยใจจนจุกคอ เมื่อเขาผละไปยืนท้าวเอวหันหลังให้เธอเลย หญิงสาวผละวิ่งไปทันที กลุ่มคนเหล่านั้น ที่ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายเริ่มเขม้นมองมา แล้ว ใครคนหนึ่งก็ส่งเสียงมา “คุณ ใช่คนไทยหรือเปล่า? คุณวีหรือเปล่า?” ความยินดีโลดขึ้น หากก็แว่บเดียว มันคล้ายเธอเดินมาถึงแยกที่จะกลับบ้านได้แล้ว หญิงสาวหันไปมองคนที่ยืนหันหลังให้ เสียงถามแผ่ว ราวกับไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น “ทำไมรู้จักฉันคะ? พวกคุณใช่แรลลี่ไปทางสายไหมหรือเปล่า?” “โอ้ ใช่คุณวีจริงๆ รู้มั้ยว่า พี่ชายคุณตามหาคุณพล่านไปหมด เขาเพิ่งแยกกับพวกผมตรงชายแดนพม่านี่เอง งั้น ไปกับพวกผมเลยมั้ย” “กรุณาช่วยส่งข่าวพี่วัช ให้มารับฉันตรงนี้ได้ไหมคะ ฉันจะ มา..รอ” คนที่ยืนหันหลังให้ หันขวับมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงเฮดังลั่น เขาถอนใจยาว เดินกลับไปที่ม้า กำลังจะเหนี่ยวตัวขึ้น แขนเขาก็ถูกตีค่อนข้างแรง แล้วใบหน้าขาว แก้มเริ่มแดงแบบสาวมอนต้า ทำกิริยาบูดบึ้งใส่ “จะทิ้งฉันเรอะ!” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างโล่งใจ หากพอเห็นคนกลุ่มนั้นยังตะโกนโหวกเหวกมา สีหน้าเขาก็หม่นลง แม้หล่อนจะขึ้นม้ามากับเขาแล้วก็ตาม “กลับกันก่อนค่ะ ฉันบอกพวกเขาให้ส่งข่าวบอกพี่ชายว่าฉันอยู่ที่นี่” ม้าถูกเข่าเขากระแทกสีข้างเต็มแรง มันพุ่งตัวทะยานลงจากเนินเขา ลมเย็นปะทะมาจนมนัสวีต้องแนบตัวลู่ไปที่คอม้า จนลงจากเนินแล้ว มันก็ถูกรั้งให้เดินย่างไปช้าๆ “ตกลง คุณจะกลับจริงๆ หรือ วี?” “ฉันจะอยู่ทำไม คุณเป็นใคร ฉันแทบไม่รู้จักด้วยซ้ำ .คุณหลอกฉันทุกอย่าง ไม่ใช่แค่เรื่องกล้อง แต่ .หลายเรื่อง..” ม้าถูกบังคับให้วิ่งไปทางพุ่มไม้ใกล้หนองน้ำใสแจ๋ว เขาหยุดม้า พลางดึงเธอมากอดแรงๆ “วี ผมพร้อมจะบอกคุณทุกอย่าง เดี๋ยวนี้!” สีหน้ามนัสวียังมึนชา แม้จะยินยอมให้เขาโอบเธอลงจากหลังม้า แล้วก็รั้งเธอไปทางพุ่มไม้ริมหนองน้ำ เธอลงนั่งกอดเข่า ชะโงกหน้าไปดูเงาตัวเองในน้ำใสแจ๋วเงียบๆ ขณะอีกฝ่ายนั่งชันเข่า ท้าวแขนหงายไปข้างหลังในท่าราวกับกำลังแบกโลกหนักอึ้งไว้ก็ไม่ปาน แล้วเสียงห้าวก็เริ่มเป็นภาษาอังกฤษค่อนข้างช้า ราวเกรงคนฟังจะไขว้เขวเป็นอย่างอื่น “ผมรู้ว่า ผมทำเหมือนหลอกคุณ แต่.ผมก็พยายามบอกคุณแล้วนะวี ว่า ผมเป็น.คิง ของที่นี่ แล้วคุณยังทำหน้าตำหนิหาว่าผมพูดเหลวใหล” ท่าชะโงกตัวไปดูเงาในน้ำ หันขวับมาทันที สีหน้ามนัสวีไม่ได้มีรอยแปลกใจ นอกจาก ตกใจคล้ายไม่คิดว่าที่เคยสงสัยจะกลายเป็นความจริง เสียงเธอจึงเหมือนครางในลำคอ “ตกลง คุณ..ใช่?” “ผมเคยบอกคุณแล้วว่า แคว้นของเราเป็นแค่ชนเผ่าเล็กๆ การที่ผู้ปกครองจะถูกยกให้เป็นราชาแห่งแคว้นจึงเป็นเรื่องปกติ ราชสกุลของผมสืบทอดกันมายาวนาน ท่านพ่อท่านประสงค์จะให้ผมสืบทอดต่อ จึงเตรียมผมให้ไปเรียนในประเทศศิวิไลซ์ เพื่อให้กลับมาเปลี่ยนแคว้นของเราให้ทันโลก . วี ผมจะต้องขึ้นสืบทอดตำแหน่งในเร็วๆ นี้ ..” “ยินดีด้วยค่ะ” เสียงเธอสั่นพร่า เริ่มทำใจรับรู้ว่า ที่เขามีสีหน้าหม่นหมอง น่าจะเพราะเขากำลังจะบอกให้เธอกลับบ้าน .นั่นเอง.. “ที่ผมถูกเรียกตัวกลับด่วน หลังจากผมพยายามหนีออกมาเที่ยว ก็เพราะ ถูกท่านแม่บังคับให้แต่งงานกับหญิงที่ท่านเตรียมไว้ให้ เพื่อเป็นชายาของผมในทันทีที่ขึ้นครอง .”"