"ใหญ่ชอบผู้ชายใช่มั้ย?"จู่ๆ อีกฝ่ายก็เปลี่ยนเรื่องถาม แววตาที่มองมาสั่นไหว ดวงตาแดงก่ำ "...." ใหญ่มองหน้าคนที่กล้าเอ่ยถามคำถาม เขาไม่ได้ปิดบังเรื่องรสนิยมทางเพศแต่ก็ไม่ได้ป่าวประกาศให้โลกรู้ กระนั้นใหญ่ไม่เข้าใจว่าทำไมอีกฝ่ายถึงได้ถามเขาในเวลานี้ เวลาที่เขาพร้อมจะฆ่าคนได้ "ขอโทษที่เสียมารยาทถาม"นะโมเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อเผลอสบดวงตาวาวโรจน์ ดูน่ากลัวจนรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ  "..." "คือ...เราไม่รู้จะหาเงินจากไหนมาคืนใหญ่ ถ้าใหญ่ไม่รังเกียจเรา เราขอขายตัวเองให้ใหญ่ได้มั้ย"น้ำเสียงเบาจนแทบกระซิบ ใหญ่หรี่ตามองคนที่เสนอขายตัวเองให้เขา จับจ้องมองอีกฝ่ายอย่างจับผิด มันจะมาไม้ไหนกันแน่  "เรา..." "หมายถึงขายแรงงาน? "เขาไม่ได้กวนตีน ที่ถามเพราะไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะขายอะไร เมื่อสภาพร่างของอีกฝ่ายไม่มีส่วนไหนดึงดูดสายตาได้เลย "เราหมายถึง ขาย..."นะโมก้มหน้ากัดปากตัวเองไม่กล้าพูดออกไป ทั้งที่เตรียมใจมาดีแล้ว แต่เมื่อถึงเวลากลับพูดไม่ออก เขินอาย หวาดกลัว และประหม่า ทุกความรู้สึกตีกันรวนไปหมดพูดออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ใหญ่ยืดแผ่นหลังนั่งตัวตรงสายตาสำรวจชายหนุ่มตรงข้ามมองคนที่กำลังเสนอขายตัวเองให้เขา ดวงตาคมหรี่แคบจับผิด มาตลกอะไรในเวลานี้  "เอ่อ คือ... "คนที่เสนอขายตัวเองนั่งหน้าแดงสลับใบหน้าซีดเผือด ขยับปากอ้าบ้างหุบบ้างเม้มริมฝีปากบางอย่างคนที่วางตัวไม่ถูกเมื่อถูกจับจ้องจนรู้สึกหายใจลำบาก ถ้าเขาอารมณ์ดีอีกนิด ก็คงมองว่าอีกฝ่ายน่ารักน่าแกล้งให้เขิน ทว่าเวลานี้ไม่ใช่ เขากำลังอารมณ์ไม่ดี ยิ่งกับคนที่บ่ายเบี่ยงยึกยักท่าเยอะไม่คืนเงิน ยิ่งพาลอยากปล่อยสักหมัดให้หายอาการหัวร้อน "ตัวนายแลกกับเงินสามหมื่น ไม่เอาเปรียบไปสักหน่อยเหรอ?" เลิกคิ้วขึ้นมองอีกฝ่าย มุมปากยกเอ่ยถามในสิ่งที่มองยังไงก็ไม่คุ้มทุน