“โอ๊ย!” แต่เพราะความเป็นคนซุ่มซ่าม เตะนั่นเตะนี่ประจำ เลยทำให้เดินไปเตะขาเดย์เบดหน้าทีวี ถึงกับถลาไปหาวสุที่นั่งหันหน้ามาหาอยู่ก่อนแล้ว เขาเลยต้องรีบรับตัวเล็กๆ ไว้ไม่ให้ล้ม เป็นเหตุให้บั้นท้ายนุ่มนิ่มมานั่งอยู่บนตักเขาพอดิบพอดี “เป็นอะไรทำไมซุ่มซ่ามไม่เลิกเลยล่ะเราน่ะ” เขาส่งน้ำเสียงนุ่มหูไปหา เพราะอยู่ที่ทำงานก็เห็นเธอเตะนั่นชนนี่ประจำ จนพนักงานขำท้องคัดท้องแข็งมาหลายสิบรอบแล้ว สภัสสราไม่ได้ตอบอะไร นอกจากหน้าแดงก่ำเมื่อรู้ว่าตัวเองนั่นอยู่บนอะไร แถมสองแขนของตัวเองก็ยังโอบกอดต้นคอเขาไว้เพื่อไม่ให้ร่วงด้วย “หายปวดหัวหรือยัง จิบกาแฟแก่ๆ ก่อนสิ จะได้สร่าง” สภัสสราได้กลิ่นลมหายใจอันหอมกรุ่นของเขา เพราะใบหน้าอยู่ห่างคางเขาไม่ถึงคืบ หัวใจที่รักเขามานานนมเต้นโครมครามแทบจะหลุดมานอกอกให้ได้ สายตาอันหวานฉ่ำก็จ้องมองเขาแทบไม่กระพริบ แล้วตรงต้นขาเธอก็รู้สักว่ามีอะไรบางอย่างกำลังทิ่มแทงเธออยู่ “สราไม่ต้องจิบกาแฟแล้วล่ะค่ะ เพราะได้อยู่ใกล้ๆ คุณอาขนาดนี้ สราก็หายเมาเป็นปลิดทิ้งแล้วล่ะค่ะคุณอาขา” วสุจ้องมองเจ้าของเสียงนุ่มนวลอ่อนหวานด้วยความสงสัย ว่าทำไมถึงได้พูดกับเขาหวานนัก ชนิดที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนก็ว่าได้ แม้กายส่วนล่างเขาจะกำลังแล่นพล่าน แต่เขาก็พยายามควบคุมตัวเองเอาไว้ ไม่ให้เตลิดเปิดเปิงไปไหนไกล “ทำไมล่ะ” “เพราะคุณอาหล่อค่ะ หล่อมากจนสราอดใจไว้ไม่ไหวแล้ว” เพราะหัวใจที่เต็มไปด้วยรักนั้น สั่งให้เธอรั้งต้นคอเขาลงมาให้เธอได้ยื่นจมูกไปหอมแก้วเขาหนักๆ หนึ่งฟอด นั่นทำให้เจ้าของแก้มถึงกับตะลึง “สราทำแบบนี้กับอาทำไม” “เพราะสรารักคุณอาค่ะ รักมานานแล้ว รักจนทนอยู่ใกล้คุณอาแบบนี้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้วค่ะ สรารักคุณอาค่ะ ได้ยินมั้ยคะว่าสรา...” อีกครั้งที่หัวใจสั่งสองแขนของเธอให้ให้รั้งต้นคอเขาลงมาหา เพื่อให้เธอได้แนบริมฝีปากอิ่มไปกับริมฝีปากหยักได้รูปของเขา แม้จะไม่เคยทำแบบนี้กับชายใดมาก่อน แต่เธอก็ไม่อาจจะห้ามใจกับเขาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว เพราะรักและพร้อมจะเป็นของเขามานานนมแล้ว