คุณพระอ่านจดหมายจบแล้วสีหน้าไม่ดี หยิบไม้ขีดไฟมาจุดเผาจดหมายนั้นเสียต่อหน้าแล้วถามว่า "เอ็งชื่ออะไร" เด็กหนุ่มรีบตอบว่า "กระผมชื่อโชคขอรับ" ท่านเจ้าเมืองโยนเถ้าจดหมายลงกระโถนแล้วพึมพำ พอให้ทุกคนได้ยินว่า "พ่อเอ็งมันโง่" "คิดกำเริบเสิบสานเชื่อฟังถ้อยคำไอ้พวกกบฏ คิดคดต่อน้ำพิพัฒน์สัตยา มันถึงได้ลำบากอย่างนี้" โชค ก้มหน้านิ่งใครจะรู้ใจเขาคิดอย่างไร เมื่อได้ฟังผู้อื่นประณามบิดาบังเกิดเกล้า ............... เขากราบที่กลางอกก่อนปล่อยให้ถูกโอบรัดแนบแน่นนาน ... แล้วคลายเป็นสัมผัสลูบไล้ศีรษะ โชครับรู้ถึงความอบอุ่นจากมือสั่นๆ ตามด้วยน้ำคำนุ่มนวลน่าฟังจากพ่อเชาว์ "ลูกเอ๋ย คนติดคุกติดตะรางน่ะ ไม่มีเพื่อนหรอกลูก .. ตัวพ่อเองก็ไม่อยากแบมือขอใครกิน มีกำลังปัญญา กําลังกายหา พ่อก็ทํา หาได้เองไม่ต้องเกรงใจใคร - จํานําพ่อเอาไว้นะลูก" ".. เวลาเจ็บปวดเสือมันไม่เคยร้องครวญคราง มีแต่คําราม ยิ่งเจ็บมาก ยิ่งคํารามหนัก ... เราเป็นคนอย่าให้อายเสือ ... แลเราตัวเป็นคน ถ้าหัวใจเสือ เราก็จะอยู่ได้อย่างไม่อาย ไม่ต้องหลบหน้าใคร .."