“กำลังทำอะไรอยู่ครับ” คนถามวางเสื้อสูทลงบนพนักโซฟาด้วยความนุ่มนวล ก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆ เหลือบมองมือเล็กซึ่งกำลังสาละวนอยู่กับกล่องสีสันแปลกตา ไม่นานของในกล่องที่เขาคิดว่าตัวเองคุ้นเคยก็ถูกแกะมาวางเรียงนับสิบๆ ยี่ห้อ “นั่น...” “คอนดอมค่ะ” หญิงสาวตอบชัดถ้อยชัดคำ “เรียกอีกอย่างก็คือถุงยางอนามัย” “หือ...” เฟียซครางอยู่ในลำคอ ทั้งหน้าทั้งตาสื่อประโยคที่ว่าคนตัวเล็กเอามาทำอะไร ทำไมถึงได้มากมายแบบนี้ นัยน์ตาทอประกายอยากรู้ พร้อมกับรอยยิ้มมีเลศนัยนจึงเคลื่อนประดับใบหน้า “แล้วเอามาทำไมเยอะแยะครับ จะให้ผมใช้ทั้งหมดนั่นกับคุณอย่างนั้นหรือ” “ไม่ใช่สักหน่อย” คนปฏิเสธส่ายหน้าวืดๆ ส่งให้ “ฉันกำลังเลือกสรรคุณภาพที่ดีที่สุด” “หมายความว่ายังไงครับ” “ฉันจะบอกอะไรให้อย่างนะคะ คนอย่างอนามิกาต้องรอบคอบไว้โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้ แถมกับผู้ชายอย่างคุณด้วย” นัยน์ตาสีดำขลับกราดมองร่างสูงใหญ่ตั้งแต่จรดปลายเท้า ทุกสิ่งทุกอย่างที่รวมตัวกันเป็นผู้ชายเฟอร์เฟ็กตรงหน้า มาพร้อมกับความเคลือบแคลงใจ เฟียซ แฮคตัน ถึงกับเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าคนตัวเล็กกำลังคิดอะไรอยู่ อุ้งมือร้อนผ่าวจึงขยับไปคว้ามือนุ่มมากอบกุมไว้ พร้อมเกลี่ยปลายนิ้วไปกับหลังมือเนียนด้วยความแผ่วเบาก่อนจะเอ่ยให้เธอมั่นใจในสุขภาพที่ปลอดโรคภัยของตัวเอง “ผมไม่เป็นโรคหรอกน่า...อย่าห่วงเลย” “จะเชื่อได้หรือ!” บุตรสาวคุณองอาจขึ้นเสียงสูง รีบรั้งมือออกจากอุ้งมือใหญ่ คว้ากล่องสีสันแสบตามาอ่านฉลากดู พร้อมเปรยเสียงเรียบๆ ราวกับเข้าใจมนุษย์ผู้ชายในสมัยนี้ดี “คิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่าผู้ชายอย่างคุณน่ะสำส่อนขนาดไหน ผ่านมือผู้หญิงมากี่คนแล้วก็ไม่รู้ ถ้าฉันตัดสินใจยอมคุณขึ้นมาจริงๆ แล้วล่ะก็ ฉันต้องคิดก่อนว่าจะให้คุณใช้กลิ่นไหน รสไหน ผิวแบบไหน เพื่อป้องกันปัญหาที่จะเกิดขึ้นตามมาทีหลัง” ดวงตาสีดำด้านจ้องปากจิ้มลิ้มเจื้อยแจ้วด้วยความรู้สึกบรรยายไม่ถูก ยิ่งเห็นมือบางสาละวนอยู่กับซองสีสันสดใส เฟียซก็รู้สึกพรั่นพรึงในอกเป็นครั้งแรก นานๆ เข้า ถึงได้ขยับปากเอ่ยลอยๆ “คุณรู้ไหม คุณทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ” เมื่อเห็นนัยน์ตาแป๋วๆ เหลือบมองจึงได้คลี่ยิ้มอ่อนโยนแล้วคว้าหมับเข้าที่มือเล็กของอีกฝ่าย “ผมว่านะ เรื่องแบบนี้ผู้ชายต้องเป็นคนจัดการเองถึงจะถูก” “ได้ยังไงล่ะ ถ้าคุณใช้กับฉัน ฉันก็มีสิทธิ์เลือกสรรและคัดคุณภาพด้วยตัวเอง” อนามิกาตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “แล้วตกลงชอบแบบไหน เลือกได้หรือยัง” คนถามทำหน้าระอา เมื่ออีกฝ่ายรั้งมือออกจากการจับกุมก็ถึงกับยกมือข้างนั้นมาตบเบาๆ บริเวณหน้าผากตัวเอง เอียงหน้าเอียงคอมองผู้หญิงคนหนึ่งที่ยุ่งเหยิงอยู่กับ...อุปกรณ์ป้องกันโรคภัย ผ่านไปอึดใจใหญ่ คุณหนูแห่งเมฆานิจนันน์ก็ทำหน้าหงิก แล้วพุ่งความสนใจไปยังโน้ตบุ๊กตรงหน้า เมื่อจัดการเรียบร้อยก็เงยหน้าขึ้นมาเอ่ยกับคนตัวโตด้วยใบหน้าเป็นปกติ “สินค้าพวกนี้ไม่ดีเลยค่ะ ไม่มีคุณภาพ ถ้าใช้ไปต้องแย่แน่ๆ” เปรยเบาๆ ถอนหายใจทิ้งเฮือกใหญ่ถึงเอ่ยต่อ “แต่คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันสั่งยี่ห้อใหม่จากอังกฤษแล้วล่ะ เพราะฉะนั้นถ้าเราจะมาทำอะไรๆ กัน คงต้องรออีกสักสัปดาห์สองสัปดาห์ ถ้าหากใช้ของพวกนี้ฉันไม่ยอมคุณอย่างเด็ดขาด” “หา!” คนตัวโตร้องลั่น ดีดเด้งออกห่างไปยืนเต็มความสูงอยู่หน้าโซฟา กราดมองร่างอ้อนแอ้นตั้งตัวศีรษะจรดปลายเท้าด้วยอาการอยากกัดลิ้นตายขึ้นมาเสียดื้อๆ พลางครวญแผ่วๆ “ตกลงที่ผมเสียไปเกือบสองร้อยล้านเนี่ย ไม่ได้อะไรเลยเหรอ...” “ค่ะ” คนตัวเล็กจีบปากจีบคอตอบ “ต้องรอไปก่อน” “เหอะๆ ฆ่าผมให้ตายทีเถอะ”