พราวไหมวางมือบนท่อนแขนแข็งแกร่งที่กำลังกอดรัดอยู่รอบเอว ระบายลมหายใจยาวอย่างเปี่ยมสุข เธอเป็นคนมีปม เป็นคนที่ขาดและแสวงหา ในเวลานี้เธอพบคนซึ่งมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดได้ทั้งหมดแล้ว ชีวิตเธอเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ภายใต้ดวงดาวพร่างพราวเต็มผืนฟ้า ในที่ซึ่งไม่มีเงาให้ต้องวิ่งหนีอีกต่อไป เธอ...คือผู้หญิงที่ถูกล่วงละเมิดทางเพศตั้งแต่เริ่มเข้ารุ่นสาวจนมีอาการทางประสาท ชีวิตนับแต่คืนนั้นรู้อยู่อย่างเดียวว่าต้องหนี หนีทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะหนีไปไหนพ้น เขา...คือผู้รู้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรเพื่อช่วยเหลือ เพราะผู้ก่อเหตุคือพ่อของตัวเอง นั่นก่อให้เกิดความรู้สึกผิดและเฝ้าคอยเวลาชดใช้ เวลาที่เห็นเธอเจ็บ เขาเจ็บเสียยิ่งกว่า ...เพราะเขาเฝ้าหลงรักเธอมานาน เขา...คือคนซึ่งอยู่ห่างไกลเกินกว่าเธอจะเอื้อมถึง หากเขาคือความอบอุ่นมั่นคงและปลอดภัยในความรู้สึกของเธอ